بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر نشانگرهاي روان‌شناختي (استرس، كيفيت زندگي و راهبردهاي مقابله‌اي) در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه: ديابت نوع 2، يكي از بيماري‌هاي مزمن است كه اثرات جسمي و رواني عديده‌اي براي فرد به دنبال دارد. پژوهش حاضر، با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (Acceptance and commitment therapy يا ACT) بر نشانگرهاي روان‌شناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 انجام گرفت. روش‌ها: پژوهش حاضر، از منظر نحوه‌ي اجرا، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه شاهد و آزمون پي‌گيري بود. جامعه‌ي آماري، شامل تمامي بيماران مبتلا به ديابت مراجعه كننده به مركز ديابت شهر كرمانشاه در سال 1395 بود كه واجد پرونده‌ي درماني بودند. 40 نفر با توجه به معيارهاي شمول، به روش در دسترس انتخاب و به ‌صورت جايگزيني تصادفي در دو گروه 20 نفره‌ي مورد و شاهد قرار گرفتند. افراد گروه مورد، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد را دريافت نمودند، اما افراد گروه شاهد درمان خاصي دريافت نكردند. افراد شركت كننده، پرسش‌نامه‌هاي راهبردهاي مقابله‌اي Lazarus-Folkman، رويدادها و تغييرات زندگي خانوادگي (Family inventory of life events يا FILE) و فرم كوتاه پرسش‌نامه‌ي كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ديابت (Diabetes quality of life-brief clinical inventory يا DQOL-BCI) را تكميل نمودند. تحليل داده‌ها، با استفاده از نرم‌افزار SPSS انجام گرفت. يافته‌ها: بين ميانگين نمرات پس‌آزمون راهبردهاي مقابله‌اي مسأله‌مدار و هيجان‌مدار و نيز استرس، بعد از حذف اثر پيش‌آزمون، در گروه‌هاي مورد و شاهد، تفاوت معني‌داري وجود داشت (0/010 P)، اما نتايج حاكي از آن بود كه در متغير كيفيت زندگي، تفاوت معني‌داري بين دو گروه مورد و شاهد وجود نداشت (0/050 P). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه، مي‌توان گفت كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد مي‌تواند در كاهش مشكلات بيماران مبتلا به بيماري‌هاي مزمن نظير ديابت، اثرگذار باشد.