اثر عصاره‌ي آقطي (Sambucus ebulus) و اريترومايسين روي تغييرات هيستومورفومتريك ناشي از آلبندازول در جفت موش صحرايي

مقدمه: گزارش‌هايي وجود دارد كه آلبندازول از جفت عبور مي‌كند و باعث ناهنجاري در جنين مي‌شود. همچنين، شواهدي در دست است كه علت اصلي عوارض ناشي از آلبندازول متابوليت سولفوكسيد آلبندازول مي‌باشد كه در كبد توليد مي‌گردد. به اين منظور، اريترومايسين به عنوان مهار كننده‌ي آنزيم‌هاي متابوليزه كننده انتخاب شد. از سوي ديگر، راديكال‌هاي آزاد از دلايل عمده‌ي اثرات و عوارض ناهنجاري‌زايي هستند. به اين منظور، از عصاره‌ي گياه آقطي به عنوان آنتي‌اكسيدان استفاده شد. روش‌ها: تعداد 42 سر موش صحرايي آبستن به 6 گروه تقسيم شدند. گروه اول، هم حجم با آلبندازول، نرمال‌سالين به صورت خوراكي، گروه دوم آلبندازول با دز 30 ميلي‌گرم/كيلوگرم به صورت خوراكي، گروه سوم همراه با آلبندازول عصاره‌ي آقطي با دز 600 ميلي‌گرم/كيلوگرم به صورت داخل صفاقي، گروه چهارم همراه با آلبندازول، اريترومايسين با دز 60 ميلي‌گرم/كيلوگرم به صورت داخل صفاقي، گروه پنجم عصاره‌ي آقطي و گروه ششم اريترومايسين دريافت كردند. تمامي داروها در روزهاي 119 آبستني تجويز شدند. در روز بيستم آبستني، برش‌هاي ميكروسكوپي از جفت جنين‌ها تهيه و به روش هماتوكسيلين ائوزين و تري‌كروم Mason رنگ‌آميزي و مطالعه شدند. يافته‌ها: بررسي ميكروسكوپي نشان داد كه در گروه آلبندازول ضخامت لايه‌ي اسپانژيوم نسبت به گروه شاهد افزايش و ضخامت لايه‌ي لابيرنت، كاهش معني‌داري داشت. در گروه چهارم، ضخامت لايه‌ي اسپانژيوم نسبت به گروه آلبندازول به تنهايي تغيير معني‌داري نداشت، اما ضخامت لايه‌ي لابيرنت افزايش معني‌دار را نشان داد. در گروه سوم، ضخامت لايه‌ي اسپانژيوم در مقايسه با گروه آلبندازول كاهش و ضخامت لايه‌ي لابيرنت افزايش معني‌داري داشت. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه، عصاره‌ي هيدروالكلي آقطي نسبت به اريترومايسين در كاهش عوارض ناشي از آلبندازول روي جفت مؤثرتر مي‌باشد.