بررسي اثر قطره‌ي چشمي تتراكائين در مقايسه با دارونما بر رفلكس چشمي قلبي در جراحي استرابيسم

عمل جراحي استرابيسم با دست‌كاري اجزاي ساختماني داخل چشم همراه است كه مي‌تواند منجر بروز رفلكس چشمي قلبي (Oculocardiac reflex يا OCR) گردد. با توجه به اثرات خطرناك رفلكس قلبي چشمي، مطالعه‌ي حاضر با هدف بررسي اثرات استفاده از قطره‌ي چشمي تتراكائين به عنوان قطع كننده‌ي امواج عصبي موضعي بر رفلكس چشمي قلبي در جراحي استرابيسم انجام شد.روش‌ها: اين كارآزمايي باليني، شامل 70 نفر از بيماران تحت جراحي استرابيسم بود كه به صورت تصادفي به دو گروه دارونما (اشك مصنوعي) و گروه تتراكائين تقسيم شدند. بلافاصله پس از بيهوشي و قبل از هر گونه مداخله‌ي جراحي، 3 قطره از محلول مورد بررسي در هر يك از چهار جهت چشم بيماران ريخته شد. براي همه‌ي بيماران، تعداد ضربان قلب، فشار خون سيستول و دياستول، ميانگين فشار شرياني و تعداد تنفس در زمان‌هاي مختلف ثبت گرديد. بروز (افت ضربان قلب بيش از 20 درصد) و شدت (خفيف، متوسط و شديد) OCR در مراحل آزادسازي و برش عضله، زمان لازم جهت بهبود رفلكس چشمي قلبي و دز آتروپين مصرفي، ارزيابي و مقايسه شد.يافته‌ها: بروز رفلكس چشمي قلبي در مرحله‌ي آزادسازي ميان دو گروه تتراكائين (8) و گروه دارونما (11) متفاوت نبود (0.42 = P)، اما در مرحله‌ي برش در گروه دارونما (9) بيشتر از گروه تتراكائين (2) بود (0.02 = P). شدت رفلكس چشمي– قلبي در مرحله‌ي ‌آزادسازي در ميان دو گروه تتراكائين (خفيف = 5، متوسط = 2، شديد = 1) و گروه دارونما (خفيف = 8، متوسط = 0، شديد = 3) متفاوت نبود (0.44 = P)، اما در مرحله‌ي برش در گروه دارونما (خفيف = 1، متوسط = 8، شديد = 0) بيشتر از گروه تتراكائين (خفيف = 1، متوسط = 1، شديد = 0) بود (0.02 = P). مدت زمان بهبود OCR (0.74 = P) و ميزان آتروپين مورد استفاده (0.92 = P) در دو گروه تفاوتي نشان نداد.نتيجه‌گيري: استفاده از قطره‌ي تتراكائين موضعي، تنها باعث كاهش بروز و شدت رفلكس چشمي– قلبي در مرحله‌ي برش جراحي استرابيسم مي‌گردد. براي اظهار نظر قطعي در اين زمينه، انجام مطالعات تكميلي بيشتر توصيه مي‌شود.