بررسي اثربخشي كيفيت زندگي درماني بر بهبود روابط با همكاران و كاهش تعارضات كار خانواده در بين كاركنان مركز آموزشي درماني الزهراي (س) شهر اصفهان

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي كيفيت زندگي درماني بر بهبود روابط با همكاران و كاهش تعارضات كار- خانواده كاركنان مركز آموزشي- درماني الزهراي (س) شهر اصفهان بود. روش‌ها: اين مطالعه به روش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري و همراه با گروه شاهد انجام شد. جامعه‌ي آماري پژوهش را كليه كاركنان مركز آموزشي- درماني الزهراي (س) شهر اصفهان تشكيل داد. نمونه‌ها شامل 30 نفر از كاركنان مركز آموزشي- درماني الزهرا (س) بود كه به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و شاهد (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش طي 9 جلسه 90 دقيقه‌اي، آموزش كيفيت زندگي درماني را دريافت كردند؛ در حالي كه گروه شاهد در ليست انتظار قرار داشت. داده‌ها با كمك پرسش‌نامه‌هاي روابط با همكاران و تعارض كار- خانواده جمع‌آوري گرديد و سپس با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (آزمون Repeated measures ANCOVA) در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: آموزش كيفيت زندگي درماني در بهبود نمرات روابط همكاران (33.198 = F، 0.001 P) و تعارضات كار- خانواده (10.480 = F و 0.001 P) گروه آزمايش در مراحل پس‌آزمون و پيگيري نسبت به گروه شاهد در طول زمان مؤثر بود. نتيجه‌گيري: كيفيت زندگي درماني تأثير معني‌داري بر بهبود روابط با همكاران و كاهش تعارضات كار- خانواده كاركنان دارد. بدين ترتيب مي‌توان نتيجه گرفت كه كيفيت زندگي درماني جهت بهبود روابط با همكاران و كاهش تعارضات كار- خانواده مؤثر است.