بررسي وضعيت اپيدميولوژيك بيماران مبتلا به بولوس پمفيگوئيد، بستري شده در مركز درماني الزهراي (س) اصفهان از سال 94-1385

مقدمه: بولوس پمفيگوئيد يك بيماري ايمونولوژيك و يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي خود ايمن تاولي پوست مي‌باشد. در مطالعات بروز سالانه تا 4 در هر 100000 نفر ذكر شده است و مطالعات جديد، بروز رو به افزايش بيماري را نشان مي‌دهد. بولوس پمفيگوئيد، به طور معمول در جمعيت با سن بيشتر از 70 سال اتفاق مي‌افتد. ميزان مرگ و مير سالانه تا 40 درصد براي اين بيماري گزارش شده است. اين پژوهش، با هدف بررسي وضعيت اپيدميولوژيك جمعيت مورد مطالعه و ارزيابي وضعيت موجود در مركز ايران انجام شد. روش‌ها: اين پژوهش، يك مطالعه‌ي مقطعي بود كه در سال 1397 در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان انجام گرفت. در اين مطالعه، 69 بيمار مبتلا به بولوس پمفيگوئيد كه از ابتداي سال 1385 تا پايان سال 1394 بستري بودند، مورد بررسي قرار گرفتند. يافته‌ها: 59.4 درصد از بيماران مورد مطالعه را زنان تشكيل مي‌دادند. ميانگين و انحراف معيار سن ابتلا در زنان 13 ± 68 و در مردان 14 ± 72 سال بود (0.01 = P). فراوان‌ترين بيماري‌هاي زمينه‌اي در ميان مبتلايان، پرفشاري خون با فراواني 23.6 درصد بود. 15.4 درصد مردان و 3.7 درصد زنان شرح حال مصرف فروزمايد دادند. فراواني درگيري مخاط در ميان مبتلايان 55.4 درصد بود. فراوان‌ترين داروهاي تجويز شده در بيماران، آنتي‌هيستامين با فراواني 98 درصد، آنتي‌بيوتيك با فراواني 97 درصد، كورتيكواستروئيد موضعي با فراواني 91 درصد و كورتيكواستروئيد سيستميك با فراواني 88.4 درصد بود. ميانگين و انحراف معيار دز پردنيزولون تجويز شده 12 ± 54 ميلي‌گرم در روز مي‌باشد. افزايش قند خون در 30 درصد بيماران گزارش شد. 3.6 درصد مردان و 15 درصد زنان، به مراقبت‌هاي ويژه طي بستري نياز داشتند. 42.9 درصد مردان و 44.4 درصد زنان، عود مجدد بيماري پس از ترخيص را تجربه كردند. 38.64 درصد بيماران تا يك سال پس از ترخيص فوت شدند.