طراحي داربست هيبريدي متخلخل برپايه چندسازه PEPC اصلاحشده با كيتوسان به منظور كاربرد در مهندسي بافت نرم: بررسي شباهت هاي ساختاري و رفتار زيست مكانيكي

امروزه، مهندسي بافت به‌عنوان يكي از روشهاي درماني مؤثر براي ترميم بافت‌هاي نرم و سخت شناخته مي‌شود. اگرچه كه طراحي بسترهايي كه پيرويكننده الگوي رشد سلول و عملكرد زيستمكانيكي بافت هستند، چالشي مهم در اين زمينه بهحساب ميآيند. در پژوهش حاضر، بهمنظور بررسي نقش تركيب بسپارهاي طبيعي و مصنوعي در پيروي محيط‌هاي زيستي، داربست‌هاي متخلخل PEPC ا(PEG/PCL) و PCPا(PEG/كيتوسان/PCL) با روش خشككردن انجمادي طراحي شد. سپس، ويژگي فيزيكوشيميايي، مكانيكي و زيستي داربست‌هاي ياد شده با ديگر داربست‌هاي طراحيشده (كيتوسان، PEG و PCL) مورد مقايسه و بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه تركيب بسپارها (طبيعي/مصنوعي)، نقش اصلي را در ايجاد ميكرومحيط متخلخل و كشساني مشابه با بستر خارج سلولي بافت ايفا مي‌كند. به‌طوري كه، داربست هيبريدي PCP در مقايسه با داربست چندسازه PEPC، تخلخل بيشتر (با قطر منافذ كمتر) و مدول كشش مشابه با بافت نرم (MPa 5/11) را ارائه داد. افزون بر آن، حضور كيتوسان در داربست PCP منجر به افزايش تورم‌پذيري، كنترل سرعت تخريب و بهبود رشد سلولي(96 %) نسبت به ساير گروهها شد. بنابراين، به نظر ميرسد داربست هيبريدي PCP، از طريق پيروي رفتارهاي زيستمكانيكي و ساختاري بافت‌هاي نرم مانند پوست، رباط، بافت اندوتليال و عروق خوني، مي‌تواند نقش مهمي را در بازسازي بافت ايفا كند.