تأثير شش هفته تمرين استقامتي با شدت متوسط بر سطوح CAP1 بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي نر ويستار داراي نوروپاتي ديابت

پروتئين CAP1 يكي از عوامل ساختاري و عملكردي مهم بافت چربي در فرايندهاي گوناگون ازجمله اختلال‌هاي بافت چربي در حالت نوروپاتي ديابت (DN) است و ممكن است تغييرات بافت چربي در اثر تمرين‌هاي ورزشي را واسطه گري كند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي تأثير فعاليت استقامتي بر سطوح CAP1 بافت چربي احشايي موش هاي صحرايي نر داراي نوروپاتي ديابت بود. در اين پژوهش، 30 موش صحرايي نر ويستار )10 ± 260 گرم( به روش تصادفي ساده به سه گروه كنترل (C)، نوروپاتي ديابت (DNC) و نوروپاتي ديابتي تمرين (DNT) تقسيم شدند. نوروپاتي ديابت با استفاده از استروپتوزوسين القا و با استفاده از آزمون هاي رفتاري درد ارزيابي شد. همچنين، پروتكل تمرين ورزشي شامل شش هفته/پنج جلسه در هفته تمرين استقامتي با شدت متوسط بود. 48 ساعت بعد از آخرين جلسه تمريني، آزمودني ها بي هوش شدند و بافت چربي احشايي استخراج شد و سطوح CAP1 با روش ايمونوهيستوشيميايي اندازه‌گيري شد. براي مقايسه گروه‌ها در متغيرهاي مطالعه‌شده نيز از تحليل واريانسيك‌سويه استفاده شد. افزايش معنا دار سطوح اين پروتئين در بافت چربي موش هاي دچار نوروپاتي ديابت مشاهده شد ( 0.0001=P )؛ بااين‌حال، تمرين استقامتي به تغيير اين سطوح افزايش‌يافته در حالت DN قادر نبود؛ به‌طوري‌كه تفات معنا داري بين گروه هاي DNT و DNC مشاهده نشد (0.246=P ). به‌طوركلي، به‌نظر مي‌رسد سطوح افزايش‌يافته CAP1 ممكن است پاسخ جبراني براي افزايش برداشت گلوكز، گرمازايي و آديپوژنز باشد. همچنين، تأثيرنگذاشتن تمرين‌هاي استقامتي بر سطوح CAP1 ممكن است به‌دليل هايپرگلايسمي پايدار در گروه DNT باشد؛ بااين‌حال، تأييد اين فرضيه‌ها نيازمند انجام بررسي هاي بيشتر است.