اثر طول دوره مصرف كوركومين در طي تمرين استقامتي شديد بر ميزان فعاليت GPX و سطوح مالون‌دي‌آلدئيد كبد، قلب و عضلۀ اسكلتي موش‌هاي صحرايي نر ويستار

پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير مصرف مكمل كوركومين طي هشت هفته و 48 ساعت پاياني تمرين استقامتي شديد بر ميزان فعاليت گلوتاتيون پراكسيداز (GPX) و مالون دي آلدئيد (MDA) كبد، قلب و عضلۀ اسكلتي موش هاي صحرايي انجام شد. تعداد 39 سر موش صحرايي نر ويستار (با سن هشت هفته و با ميانگين وزني 64/18 ± 76/226 گرم)، پس از يك هفته آشناسازي به شش گروه كنترل، كوركومين، 48 ساعت كوركومين، استقامتي، استقامتي + كوركومين و استقامتي + 48 ساعت كوركومين تقسيم شدند. تمرين استقامتي شديد (پنج جلسه در هفته) روي نوارگردان مخصوص جوندگان انجام شد. مكمل كوركومين در طي هشت هفته، سه جلسه در هفته (30 ميلي گرم به‌ازاي هر كيلوگرم از وزن بدن) يا 48 ساعت پاياني (هر هشت ساعت) به‌وسيله تزريق درون‌صفاقي مصرف شد. سطوح فعاليت GPX به روش الايزا وMDA با روش اسپكتروفتومتري اندازه گيري شد.نتايج تحليل واريانس يك‌طرفه نشان داد كه فعاليتGPX  بافت كبد (0.001 = P) و قلب (0.034 = P) گروه استقامتي، در مقايسه با گروه كنترل به طور معنا داري كمتر و سطوح MDA در بافت كبد (0.001 = P) و قلب (0.004 = P) به‌طور معنا داري بالاتر بود. همچنين، ميزان فعاليت GPX در هر دو گروه استقامتي + كوركومين (0.002 = P) و استقامتي + 48 ساعت كوركومين (0.001 = P) بافت كبد، به‌طور معنا داري از گروه استقامتي بيشتر بود. سطوح MDA بافت كبد (0.007 = P) و قلب    (0.018 = P) در گروه استقامتي + كوركومين به‌طورمعنا داري از گروه استقامتي پايين تر بود و MDA قلب گروه كوركومين از گروه كنترل بيشتر بود. فعاليت GPX و MDA عضله اسكلتي هيچ گونه تفاوت معناداري را نشان نداد. به‌نظر مي رسد تمرينات استقامتي شديد به بروز پاسخ هاي اكسايشي متفاوت در بافت هاي مختلف منجر مي‌شود و مصرف مكمل كوركومين در طي هشت هفته تمرين يا حتي 48 ساعت پاياني تمرينات استقامتي شديد، مي تواند در بافت‌هاي كبد و قلب از اثرهاي فشار اكسايشي جلوگيري كند و ظرفيت آنتي اكسيداني را تقويت كند.