بررسي ساختاري حكايتهاي روضه خلد از ديدگاه مينيماليستي

در عصر شتاب و تسلّط تكنولوژي، صرفه جويي در زمان يك ضرورت اجتناب ناپذير است؛ و به تبع آن، صرفه جويي در كلام راهي كوتاه براي بهره وري هرچه بيشتر از فرصتهاست. در ادوار مختلف زبان فارسي، ايجاز، قاعده غالب در بلاغت بوده و در نظم و نثر، آثار ارزشمندي به شيوه كم گويي و گزيده گويي برجاي مانده است. در اين پژوهش پس از تعريف نوع ادبي مينيماليسم و بيان ويژگيهاي آن، درپيوند با اهداف تعيين شده، حكايتهاي روضه خلد اثر مجد خوافي از منظر مينيماليستي واكاوي شده و شباهتهاي ساختاري اينگونه «كهنِ نو» با داستانكها تبيين گرديده است. پس از بازخواني و بررسي ساختاريِ متن معلوم شد كه از لحاظ فني با الگوهاي ساختاري مينيماليسم از قبيل ايجاز و فشردگي، سادگي طرح و پيرنگ، محدوديّت زمان و مكان و شخصيّتها، بهره مندي از مضمون جذّاب، و سادگي و بي پيرايگي زبان برابري ميكنند و از برخي جهات مانند؛ موقعيّت اجتماعي شخصيّتها، آميختگي با صنايع ادبي و آيات و روايات، درونمايه هاي اخلاقي و اجتماعي، روايت در زمان گذشته و حضور عناصر فراواقعي؛ با مؤلفه هاي مينيماليسم تمايز دارند. روش تحقيق در اين پژوهش كتابخانه اي است و يافته هاي تحقيق بصورت توصيفي- تحليلي پردازش گرديده است.