سبك شناسي قصايد رشيدالدين وطواط

رشيدالدين وطواط از شاعران معروف سده ششم هجري است كه مهارت وي در كاربرد واژه ها و صنايع لفظي و معنوي او را از يگانه شاعران روزگار خويش ساخته است. لذا بررسي جنبه هاي سبكي اشعار وي ميتواند تمايزات زباني و ادبي وي را از ديگر شاعران معاصرش مشخص كند. با توجه به اينكه اغلب پژوهشگران در سبك شناسي اشعار رشيد تنها به سطح ادبي آن محدود شده اند و از دو سطح فكري و زباني او مغفول مانده است، نگارندگان مقاله حاضر، با هدف معرفي ويژگيهاي منحصر به فرد زباني، ادبي و محتوايي اشعار رشيد با رويكرد سبك شناسي به واكاوي قصايد وي پرداخته اند. نتيجه حاصل از اين پژوهش حاكي از اين است كه قصايد رشيد از نظر زباني مستحكم است و گاهي به قصايد خاقاني پهلو ميزند. وي با مهارت خاصي واژهها را انتخاب ميكند و سخنش عاري از عيوب فصاحت و بلاغت است. از كلمات عربي با هنرنمايي تمام جايگاه قافيه استفاده كرده است و لغات مهجور كمتر در اشعار او به چشم ميخورد. وي با قريحه پوياي خود تركيباتي بديع و نو ميسازد و البته در بسياري از موارد معنا را فداي لفظ پردازي مي كند. بدين ترتيب، شعر رشيد تحول شعر فارسي از سبك خراساني به سوي سبك عراقي را نشان ميدهد. آنچه قصايد رشيد را از ديگر شاعران مداح روزگارش متمايز ميكند غلبه مضامين اخلاقي و اجتماعي است كه در خدمت مدح قرار گرفته اند. اين امر و توجه شاعر به لفظ پردازي به طور ضمني دلالت بر بحرانهاي اجتماعي و اخلاقي عصر او دارد.