بررسي توزيع مكاني بارندگي با روشهاي ميان يابي قطعي و زمين آماري (مطالعه موردي: استان اصفهان)

nvestigation of Distribution Spatial Distribution by Final Interpolation Methods and Statistical Grounds (Case Study: Isfahan Province)

تغييرات مكاني بارندگي بدليل تفاوت و تغييرات آب و هوايي بوده و براي تهيه نقشه هاي تغييرات مكاني و برآورد متوسط منطقه اي نياز به ميان يابي مقدار بارندگي بين ايستگاهها است. در تحقيق حاضر روشهاي ميان يابي زمين آماري و قطعي براي تهيه نقشه توزيع مكاني بارندگي متوسط سالانه استان اصفهان بررسي شد. اطلاعات 20 ايستگاه هواشناسي استان اصفهان در دوره 1987 تا 2017 استفاده شد. نتايج نشان دهنده دقت بالاتر روش ميان يابي زمين آماري دارد. از اين بين روش كوكريجينگ با مدل نمائي و متغير كمكي ارتفاع ايستگاه بيشترين دقت را داراست. با توجه به نقشه توزيع مكاني بارندگي متوسط سالانه كه از روش كوكريجينگ تهيه شد، بيشترين مقادير بارندگي متوسط سالانه (Pt) در جنوب و غرب استان اصفهان ديده شد. كمترين مقادير بارندگي در شرق و شمال استان اصفهان وجود دارد كه به دليل وجود دشت و اقليم خشك مي باشد.

The spatial variations of rainfall are due to differences and climatic variations, and to produce spatial variation maps and regional average estimates, it is necessary to interpolate the amount of precipitation between stations. In the present research, geostatistical and deterministic interpolation methods were developed for the spatial distribution map of the annual rainfall in Isfahan province. The data of 20 meteorological stations of Isfahan province were used during the period 1987 to 2017. Results show higher accuracy of geostatistical interpolation method. From this, the cokriging method has the most precision with the exponential model and the auxiliary variable of the station's height. According to the spatial distribution map of annual rainfall, which was prepared by the cokriging method, the highest mean annual rainfall (Pt) was found in south and west of Isfahan province. The lowest rainfall in the east and north of Isfahan province is due to the presence of dry plains and climates.