چگونگي تجربه فرآيند تصميم‌گيري در پروژه‌هاي طراحي شهري

در سال‌هاي اخير تعداد قابل توجهي پروژه طراحي شهري با هدف خلق «كيفيت» مطلوب، براي فضاهاي همگاني تهران تهيه شده است. باوجود بهره‌گيري از رويكرد طراحي شهري در فرآيند تهيه، فقدان كيفيت و عدم تحقق‌پذيري اين پروژه‌ها از چالش‌هاي مديريت شهري محسوب مي‌شود. پژوهش حاضر درصدد است با بهره‌گيري از تجارب مديران شهرداري تهران در فرآيند تصميم‌گيري پروژه‌هاي طراحي شهري به شناسايي موانع تحقق مطلوب آنها بپردازد. روش اين پژوهش كيفي و مبتني بر «نظريه زمينه‌اي» با استفاده از روش اشتراوس و كوربين (1998) در تحليل داده‌ها و نظريه‌پردازي است. داده‌هاي مطالعه با مصاحبه نيمه ساختاريافته با 26 نفر از مديران معاونت شهرسازي و معماري و مديران فني شركت‌هاي مهندسان مشاور گردآوري شده كه نمونه‌گيري تا اشباع نظري، ادامه يافته است. در گردآوري داده‌ها از منابع مكتوب پروژه‌هاي اجرا شده سال‌هاي اخير شهرداري تهران نيز استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد مديران در فرآيند تصميم‌گيري، «فقدان راهبرد مديريتي باثبات و تحقق‌پذير جهت تهيه پروژه‌هاي طراحي شهري» را تجربه نموده‌اند. اين امر به «حل نشدن مسائل شهري و افت كيفيت محيط شهري»، «عدم رضايتمندي اجتماعي»، «هدررفتن منابع مالي صرف شده»، «تضعيف توان مهندسين مشاور» و «گسترش روابط قدرت غيرشفاف ميان گروه‌هاي ذي‌نفع و ذي‌نفوذ» منجر مي‌شود. به نظر مي‌رسد نهادينه كردن طراحي شهري از طريق شكل‌گيري ساختار و عامليت مي‌تواند پاسخگوي اين چالش باشد.