تحليل اختلافات ميان ذي‌نفعان فضاي شهري جهت امكان‌سنجي ميانجي‌گري بررسي موردي: محدوده طرح پياده‌راه 17 شهريور تهران

برنامه‌هاي شهري با پيچيدگي و گستردگي قابل ملاحظه گروه‌هاي ذي‌نفع و ذي‌نفوذ و روابط بين آنها مواجه‌اند. بدين خاطر، تعادل‌بخشي بين اهداف و منافع بعضاً متعارض ذي‌نفعان در پروژه‌هاي شهري ضرورت مي‌يابد كه در سايه ميانجي‌گري بين گروه‌هاي ذي‌نفع براي يافتن زمينه‌ها و راه‌حل‌هاي مشترك ميسر مي‌گردد. هدف پژوهش تبيين چالش‌ها و امكانات موجود براي تحقق ميانجي‌گري در محور 17 شهريور شهر تهران است. پژوهش حاضر كه در قالب بخشي از مرحله پيش‌ميانجي‌گري را تشكيل مي‌دهد، از روش توصيفي تحليلي با اتكا بر راهبرد كيفي تحليل محتوا بهره مي‌گيرد. در اين مقاله، پس از تشخيص اختلاف و شناسايي گروه‌هاي ذي‌نفع اصلي در مورد مطالعه يعني محور 17 شهريور تهران، مصاحبه‌هاي پيش‌ميانجي‌گري انجام شده و با روش تحليل محتوا، كدگذاري و تحليل شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه طرفين اختلاف بر سر مسائل داراي اولويت و هدف‌هاي قابل‌پيش‌بيني براي فرآيند ميانجي‌گري با يكديگر توافق دارند. با اين حال، وجود چالش‌هايي مثل نبود روابط مناسب و اعتماد بين طرفين اختلاف، شدت نارضايتي بالا به‌ويژه از سوي كسبه و مشكلات نظام مديريتي شهر تهران مانند عدم پاسخگويي مناسب، فقدان مديريت هماهنگ، مديريت دستوري و از بالا به پايين و نبود بودجه كافي، سبب شده تا فرآيند رفع اختلاف پيچيده و سخت گردد.