واكاوي جايگاه تقديم و تأخير آيات در روايات تفسيري

رويكرد ادبي به آيات قرآن همواره در همۀ تفاسير مطرح بوده و از لوازم جدايي‌ناپذير آن محسوب مي‌شود. يكي از علوم وابسته به آن، علوم بلاغي بوده و دانش «تقديم و تأخير» از فروع بلاغت به شمار مي‌آيد كه امامان معصوم فراگيري آن را در كنار ديگر علوم قرآني سفارش كرده‌اند. اين پژوهش با روش توصيفي _ تحليلي و با تكيه بر مستندات روايي ائمه؟عهم؟ به تحليل آيات با رويكرد تقديم و تأخير مي‌پردازد و هدف آن تبيين اهميت اين دانش در تفسير قرآن و واكاوي تأكيد ائمه به فراگيري آن در كنار علومي همچون محكم و متشابه مي‌باشد. در پايان پژوهش نتيجه‌اي كه حاصل شد مبيّن جايگاه تقديم و تأخير در تفسير قرآن است؛ چه پس از بررسي آياتي از قرآن با محوريت كلام ائمه روشن شد كه توجه به تقديم و تأخير مي‌تواند به ايجاد حكمي فقهي بينجامد كه آن بزرگواران صراحتاً بدان اشاره و عمل كرده‌اند.