تاثير بازخورد مبتني بر نظريه توانايي ذاتي و افزايشي بر تعادل پوياي زنان ميانسال

در اين پژوهش به بررسي بازخورد مبتني بر نظريه توانايي ذاتي و توانايي افزايشي بر تعادل پوياي زنان ميانسال پرداخته شد. 29 زن ميانسال (با ميانگين سني2.94 ±53.75) به صورت هدفمند انتخاب و سپس به صورت انتساب تصادفي در دو گروه مساوي بازخورد مبتني بر توانايي ذاتي و توانايي افزايشي قرار گرفتند. هر دو گروه بعد از پيش آزمون تعادل پويا (آزمون عملكردي زمان برخاستن و راه رفتن) دستورالعمل هاي بازخوردي متفاوتي دريافت كردند. آزمون يادداري فوري در پايان جلسه مداخله و يادداري تاخيري يك روز بعد اجرا شد. همچنين آزمون انتقال هم به صورت تكليف شناختي و هم دستكاري شئ انجام شد. تمام آزمون ها در سه مرحله اجرا و نمره ميانگين هر يك ثبت گرديد. نتايج تحليل واريانس مركب تفاوت معني داري بين دو بازخورد در تعادل پويا (0.249=P) نشان نداد. همچنين، نتايج تحليل واريانس با اندازه گيري تكراري نشان داد كه تعادل پويا در زنان ميانسال تحت تاثير هر دو بازخورد مبتني بر توانايي ذاتي (0.0005=P) و بازخورد مبتني بر توانايي افزايشي (0.000003=P) قرار گرفته است. در نتيجه، جداي از نوع بازخورد مبتني بر توانايي ها، اثر بخشي هر دو نوع بازخورد در تعادل پويا مورد تاييد قرار گرفت. بدين مفهوم كه، آثار كوتاه مدت در هر دو گروه نشان از بهبود معني دار تعادل پويا از پيش تا پس آزمون و يادداري فوري بود. همچنين آنچه در نتايج اثبات شد اين بود كه به نظر مي رسد تكاليف ثانويه شناختي بيش از حركتي مي تواند تعادل را مختل كند.