بررسي ليپوپليمرهاي حاوي نانوليپوزوم و پلي‌اتيلن ايمين براي انتقال ژن به رده سلولي PC3 سرطان پروستات

زمينه و هدف: نانوحامل‌هاي غيرويروسي مثل ليپوزوم‌ها و پليمرهاي كاتيوني داراي قابليت دستورزي بسياري به منظور انتقال ژن به سلول‌ها هستند. با اين وجود كارايي انتقال آن‌ها كمتر از ويروس‌ها است. هدف از اين مطالعه، تركيب ليپوزوم‌ها و پليمرهاي كاتيوني براي تهيه ليپوپلي‌پلكس و بهره‌برداري از خصوصيات مطلوب ليپوزوم و پليمر به‌صورت هم‌زمان مي‌باشد. روش بررسي: اين مطالعه مداخله‌ايتجربي در دانشكده پزشكي دانشگاه علوم پزشكي مشهد از فروردين تا بهمن 1396 انجام گرفت. در اين مطالعه، ليپوپلي‌پلكس‌هايي بر پايه PEI (پلي‌اتيلن ايمين) و با وزن مولكولي 25 و 10 كيلو دالتون و نسبت ليپوزوم به پليمر 1 به 1 با استفاده از پلاسميد حاوي نشانگر GFP (پروتيين فلورسنتي سبز) تهيه گرديد. ويژگي‌هاي فيزيكي و شيميايي حامل‌هاي سنتز شده مانند اندازه، سميت سلولي (متغيرهاي اصلي) و ارتباط آن‌ها با قابليت انتقال ژن در سلول‌هاي سرطان پروستات انساني (PC3) مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته‌ها: تمامي ليپوپلي‌پلكس‌ها در 0.4=C/P با پايه هر دو وزن مولكولي PEI (پلي‌اتيلن ايمين) قادر به افزايش ترانسفكشن نسبت به حامل‌هاي پايه (پلي‌اتيلن ايمين و ليپوزوم) بود (0.05 P) p 0.001، درحالي‌كه سميت سلولي كمتري نيز نسبت به ليپوزوم دست ورزي نشده نشان مي‌داد. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد ليپوپلي‌پلكس حاصل از تركيب PEI (پلي‌اتيلن ايمين) و ليپوزوم مي‌تواند در مقادير كم به‌صورت كارآمدي ژن را به سلول منتقل نمايد درحالي‌كه سميت كم سلولي و اندازه مناسبي در مقياس نانو دارد.