مقايسه تغييرات پتانسيل برانگيخته بينايي در بيماران مبتلا به آلزايمر، دمانس واسكولار و اختلال شناختي خفيف با افراد سالم: يك مطالعه مورد-شاهدي

زمينه و هدف: آلزايمر به‌عنوان شايعترين علت دمانس مطرح مي‌باشد. دومين علت شايع دمانس پس از آلزايمر، دمانس واسكولار است. يكي از سيستم‌هاي درگير در انواع دمانس، سيستم ديداري مي‌باشد و پتانسيل برانگيخته بينايي (Visual Evoked Potential) مي‌تواند يكي از روش‌هاي تشخيصي اين بيماري باشد. از اين‌رو مطالعه حاضر با هدف مقايسه تغييرات الگو پتانسيل برانگيخته بينايي در بيماران مبتلا به آلزايمر، دمانس واسكولار و اختلال شناختي خفيف با افراد سالم مي‌باشد. روش بررسي: مطالعه موردشاهدي در جمعيت افراد مراجعه‌كننده در بيمارستان شريعتي تهران از فروردين 1394 تا شهريور 1395 بوده است. بيماران با شكايت اختلال شناختي، تحت آزمون ارزيابي شناختي مونترال قرار گرفته و به سه گروه اختلال شناختي خفيف، آلزايمر و دمانس واسكولار تقسيم شدند و افراد با شناخت نرمال در گروه كنترل قرار گرفتند. تست پتانسيل برانگيخته بينايي به دو روش پترن شيفت و فلش (Pattern shift and flash) روي تمامي شركت‌كنندگان انجام و نتايج بين گروه‌ها مقايسه شد. يافته‌ها: 40 بيمار در چهار گروه بررسي شدند (سه گروه بيمار و گروه كنترل). در گروه آلزايمر 70% و در گروه دمانس واسكولار 60% پتانسيل برانگيخته بينايي پترن شيفت غيرطبيعي بود. تاخير P100 پتانسيل برانگيخته بينايي تنها در گروه آلزايمر به‌طور معناداري بيشتر از گروه كنترل بوده است و در گروه‌هاي ديگر اختلاف آماري معناداري وجود نداشت. در بررسي متغيرهاي پتانسيل برانگيخته بينايي فلش اختلاف معناداري بين گروه‌ها وجود نداشت. نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان داد تنها آلزايمر با افزايش معنادار تاخير P100 پتانسيل برانگيخته بينايي ارتباط داشته و از طرفي اختلاف معناداري در اجزاي پتانسيل برانگيخته بينايي فلش بين گروه‌هاي مختلف وجود نداشت.