جرم‌شناسي فرهنگي سبز: از علت شناسي تا پيشگيري

رويكرد سنتي به رشد و توسعه اقتصادي همراه با پديده هايي چون صنعتي شدن، شهرنشيني، رشد فزاينده جمعيت و امپراطوري سرمايه و سرمايه‌داري، جهان معاصر را با بحران هاي جدي زيست محيطي مواجه ساخته است. به گونه اي كه امروزه حفاظت از محيط‌زيست و مقابله با بحران هاي زيست محيطي به يكي از نگراني‌هاي اصلي جامعه جهاني تبديل گرديده است. «جرم شناسي فرهنگي سبز» به عنوان يك رويكرد انتقادي نوين، با هدف به چالش كشاندن اين رويكردهاي سنتي و غيراكولوژيك، حفاظت از محيط‌زيست، علت‌شناسي جرايم و رفتار هاي ناپايدار زيست محيطي و پيشگيري از آنها از اوايل هزاره سوم ميلادي وارد جرم‌شناسي انتقادي معاصر گرديده است. اين مقاله با استفاده از روش توصيفي – تحليلي به بررسي اين رويكرد نوين پرداخته است. حاصل اين مطالعات نشان مي دهد كه جرم شناسي فرهنگي سبز در علت شناسي جرايم و رفتارهاي ناپايدار زيست محيطي بر فرهنگ مجرمانه سازماني، فرهنگ مصرف گرايي، اقتصاد سياسي جوامع سرمايه داري و بازنمايي هاي رسانه اي تأكيد مي كند و بر اين اساس، اصلاح ساختارهاي سياسي، اقتصادي، حقوقي و فرهنگي آنوميك و غير اكولوژيك جامعه را موثرترين روش براي پيشگيري از جرايم و رفتارهاي ناپايدار زيست محيطي مي داند.