بررسي رابطه بين همبستگي ملي با گفتمان سياست‌هاي قوميتي و تاثير آن بر قوميت‌هاي مختلف در خوزستان (در دوره اصلاحات)

مقاله حاضر به تحليل گفتمان سياست‌هاي قومي پس از انقلاب اسلامي در خوزستان با تاكيد بر دوره اصلاحات مي‌پردازد. براي تحقق اين هدف، ويژگيهاي گفتمان حاكم بر سياسي قومي در دولت‌هاي سازندگي و اصلاحات مشخص شده است. براي اين بررسي از نظريه گفتمان لاكلاو و موف به عنوان چهارچوب نظري و از روش تحليل گفتمان انتقادي فركلاف به عنوان روش تحقيق بهره گرفته شد. داده‌هايي كه دراين تحليل بدان‌ها پرداخته مي‌شود اسناد بالادستي و مذاكرات مجلس شوراي اسلامي بوده است. يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه در دولت اصلاحات مفصل بندي گفتمان حاكم بر سياست قومي به شرح ذيل بوده است: دال مركزي سياست گذاري قومي در دوره اصلاحات را توسعه سياسي بود؛ در آن صورت دالهاي شناوري نظير همبستگي ملي، مشاركت سياسي و برابري در زمره دالهاي شناور بودند. در واقع توسعه سياسي نگرش اقوام خوزستان(لر و عرب و فارس) را به همبستگي ملي تغيير داد و اقوام خود را به هويت ملي بشتر مرتبط مي‌دانستند، علل تحول در اين گفتمان‌ها ناشي از تغييرات در ساختارهاي اجتماعي در سطح ملي و بين المللي بود. با تغيير در گفتمان- ايدئولوژي سياسي در دوران پس از انقلاب اسلامي به خصوص در دوران اصلاحات و گشايش در روابط بين قومي و بين المللي، اقوام خوزستان از بعد خاص گرايي خود به سوي عام گرايي(همبستگي ملي) سوق پيدا كردند. روش تحقيق اين مقاله تحليل گفتمان و روش گرداوري داده‌ها مصاحبه است.