بررسي اثربخشي طرحواره‌درماني بر طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه بيماران مبتلا به اختلال پراشتهايي رواني

زمينه و هدف: اختلالات خوردن،امروزه خطرمهمي براي سلامت جسمي ورواني نوجوانان و بويژه دختران به حساب مي‌آيد و درمان‌هاي متعدَدي براي بهبود افراد مبتلا به آن، مورد استفاده قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي طرحواره‌درماني بر طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه بيماران مبتلا به اختلال پرخوري رواني مي‌باشد. روش بررسي: جامعة آماري اين پژوهش را كلية دختران و زنان مبتلا به اختلال پرخوري رواني كه در سال 1393 ساكن شهرستان شيراز بودند، تشكيل مي‌دهد. حجم نمونة پژوهش 34 نفر است كه به صورت تصادفي انتخاب و در دو گروه آزمايشي و كنترل گمارده شدند. 20 جلسة درماني به صورت گروهي، هفته‌اي يك جلسه و هرجلسه 60 دقيقه برگزار شد. براي جمع‌آوري داده‌ها از فرم كوتاه پرسشنامه طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه يانگ و براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه بين ميانگين طرحواره‌هاي محروميت هيجاني، بي‌اعتمادي/ بدرفتاري، نقص/ شرم، خود تحول‌نيافته/ گرفتار، خويشتن‌داري/ خود انضباطي‌ ناكافي، استحقاق/ بزرگ‌منشي و نمره كل طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در دو گروه، تفاوت معني داري به دست آمد(05/0p˂) كه بيانگر اثربخشي طرحواره‌درماني است. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌ها مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه طرحواره‌درماني مداخله‌اي موثر جهت بهبود علائم بيماران مبتلا به اختلال پرخوري رواني مي‌باشد.