اثربخشي مداخله مبتني بر دلبستگي برآسيب هاي باليني ناشي از مشكلات پرخوري در دختران داراي اختلال پرخوري و چاق

زمينه و هدف: امروزه چاقي و اضافه وزن خطر مهمي براي سلامت جسماني و رواني كودكان به حساب مي آيد درمان هاي متعددي براي بهبود افراد مبتلا به آن مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از اين پژوهش بررسي تأثير مداخله مبتني بر دلبستگي بر آسيب هاي باليني ناشي از خوردن در دختران داراي اختلال پرخوري و چاق بود. روش بررسي: اين پژوهش شبه آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون-پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دختران ابتدايي مبتلا به مشكلات دلبستگي و اختلال پرخوري و چاقي بودند حجم نمونه شامل 32 نفر بودند كه به صورت نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اختلال دلبستگي كودكان، پرسشنامه آسيب هاي باليني ناشي از خوردن و پرسشنامه اختلال خوردن بود. پس از تشكيل گروه ها (آزمايش و كنترل) و اجراي پيش آزمون، مادران گروه آزمايش به مدت 10 جلسه يك ساعته در برنامه مداخله مبتني بر دلبستگي شركت نمودند و گروه كنترل مداخله اي دريافت ننمود. پس از پايان مداخله، بر روي دو گروه پس آزمون، و پس از 45 روز آزمون پيگيري انجام شد. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه در مرحله پس آزمون و پيگيري در نمرات مشكلات ناشي از خوردن در گروه آزمايش به طور معني داري كمتر از گروه كنترل شد (05/0>p). بحث و نتيجه گيري: درمان مبتني بر دلبستگي مي تواند به عنوان شيوه مداخله در جهت كاهش آسيب هاي باليني ناشي از خوردن در كودكان داراي اختلال پرخوري و چاق به كار گرفته شود.