اثر باكتري‌هاي محرك رشد و گوگرد بر عملكرد و اجزاي عملكرد گندم رقم چمران (Triticum aestivum L.) در خاك‌هاي شور و سديمي در منطقه ويس تحت شرايط كنترل شده

يكي از مهم­ترين دلايل كاهش عملكرد در خاك­هاي تحت اثر شوري، سميت نمك، ويژگي­هاي شيميايي و فيزيكي نامناسب خاك­ ها مي­ باشد كه مي ­تواند اثر منفي زيادي بر بوم نظام ­هاي زراعي و عملكرد گياهان زراعي بگذارد. اين تحقيق با هدف بررسي ميزان اثر باكتري­هاي محرك رشد و كود گوگرد بر عملكرد و اجزاي عملكرد گندم در خاك هاي شور سديمي انجام پذيرفت. آزمايش به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با سه تكرار در شرايط گلخانه انجام شد. فاكتور اول سه سطح خاك شور ـ سديمي شامل نسبت سديم جذب سطحي شده 13 با هدايت الكتريكي 8، نسبت سديم جذب سطحي شده 15 با هدايت الكتريكي 10 و نسبت سديم جذب سطحي شده 17 با هدايت الكتريكي 14، فاكتور دوم چهار سطح باكتري­هاي محرك رشد شامل شاهد، B. subtilis، P. alcaliphila، R. pusense و فاكتور سوم دو سطح كود گوگرد شامل عدم كاربرد و 10 تن در هكتار بود. نتايج نشان داد كه برهم­كنش كود گوگرد و خاك­هاي شور سديمي بر زيست توده، تعداد سنبله در گلدان، عملكرد در گلدان، شاخص برداشت و سطح برگ معني­دار بود. كاربرد كود گوگرد در سطح شور ـ سديمي (نسبت سديم جذب سطحي شده 13 با هدايت الكتريكي 8) نسبت به عدم كاربرد آن در همان سطح شور ـ سديمي، عملكرد دانه را به ­طور معني‌دار به ميزان5/54درصد افزايش داد. هم­چنين بيش­ترين عملكرد دانه (57/11 درصد) و /شاخص برداشت از كاربرد باكتري R. pusense در سطح شور ـ سديمي (نسبت سديم جذب سطحي شده 13 با هدايت الكتريكي 8) حاصل شد. به­ طور كلي نتايج اين تحقيق نشان­دهنده اثر مثبت كاربرد كود گوگرد و باكتري­ هاي محرك رشد در افزايش عملكرد و اجزاي عملكرد گندم در خاك ­هاي شور سديمي بود.