تحليل فضايى رابطه شهرنشينى و طلاق در استان هاى كشور

شهرنشيني تمام عرصه‌هاي زندگي انسان ازجمله روابط انساني و تعاملات متقابل اجتماعي را تحت تأثير قرار داده است. اين فرآيند نوعي تغيير و دگرگوني اجتماعي محسوب مي‌­شود. رشد سريع جمعيت شهري، تراكم و افزايش آن منجر به پيامدهاي آسيب‌زاي ارتباطي و تعاملي شده است. يكي از اين پيامدهاي آسيب‌زا، افزايش طلاق در بين شهروندان مي‌باشد. بر اساس آمار رسمي مركز آمار ايران و سازمان ثبت‌احوال، تعداد طلاق‌هاي ثبت‌شده در كشور در ساليان اخير در حال افزايش بوده و نرخ رشد طلاق روندي صعودي را طي كرده است كه اين مسئله مي‌تواند زنگ خطري براي كانون خانواده تلقي شود. هدف تحقيق حاضر، بررسي رابطه شهرنشيني با ميزان طلاق در بين استان‌هاي كشور مي‌باشد. داده‌هاي حاصل از سرشماري سال 1390 مركز آمار ايران كه شامل داده‌هاي مربوط به وضعيت زناشويي افراد 10 سال به بالا در استان‌هاي كشور است، موردبررسي و تجزيه‌وتحليل آماري قرار گرفت. روش تحقيق، اسنادي و كتابخانه‌اي با استفاده از اطلاعات مركز آمار و سازمان ثبت‌احوال است. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد تحليل قرارگرفته است. يافته‌ها نشان مي‌دهد بيشترين طلاق در سرشماري سال 90 مربوط به استان‌هاي تهران، البرز و خراسان رضوي مي‌باشد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد، بين استان‌هاي مختلف كشور تفاوت معناداري ميان ميزان طلاق مشاهده مي‌شود و نتايج آزمون همبستگي بيانگر رابطه ميان شهرنشيني و طلاق است.