تبيين الگوى آموزش تا عمل در نظام آموزش معمارى ايران

جامعه امروز، شاهد عدم هماهنگي بين نظام آموزشي و بازار كار است،در صورتي كه با ايجاد نظام آموزشي موفق و برنامه ريزي و سياست تعيين شده دقيق ميتوان گامي موثر در جهت تربيت معماران آينده برداشت. امروزه،دوره هاي آكادميك بيشتر تمركز روي بخش مباحث نظري و تئوري معماري دارد و كمتر دانشجويان را با مسائل عملي و مربوط به بازار كار حرفه اي جامعه و فن آوري هاي به روز ساختماني آشنا مي كند. در اين مقاله سعي بر اين بوده است تا با بررسي اهداف و مفاهيم نظام هاي آموزش معماري در جهان و مقايسه آن با اهداف نظام آموزشي معماري در ايران و مشكلات موجود در آن، به دنبال راه حل براي كم كردن فاصله ايجاد شده بين نظام آموزشي تا بازار كار باشيم. جامعه آماري اين پژوه اساتيد دانشكده هاي معماري تهران و دانشجويان 2سال آخر مقطع كارشناسي و كارشناسي ارشد رشته معماري شهر تهران مي باشند كه حدود 9 هزار نفر را تشكيل مي دهند. نتايج حاصل از پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS تحليل شده است و نتايجي در جهت رفع اين مسئله دريافت شد، افراد سوال شونده مهمترين عامل شكاف بين دانشكده هاي معماري و بازار كار را وجود افراد غيرحرفه اي در جامعه معماري مي دانند و عاملي كه باعث كاهش اين شكاف مي شود را قرار دادن امكانات پژوهشي در دسترس دانشجويان شمرده شده است.