چالش‌ها و اختلالات ارتباط كلامي در آثار نمايشي ناتالي ساروت

ناتالي ساروت (1900-1999م.) يكي از نويسندگان پيشگامِ رمان نو در فرانسه است. در تمام آثار ساروت، نوعي بي‌قاعدگي و آشفتگي از ديدگاه زباني وجود دارد كه ريشه در احساساتِ غيرقابل بيان دارد. اين احساسات معادلِ پديده‌اي به نام «تروپيسم» هستند. ساروت اين واژه را از زيست‌شناسي وام گرفته است و آن را مجموعه‌اي از تحركات غيرقابل‌بيان و ناشناخته‌اي تعريف مي‌كند كه در چشم‌برهم‌زدني به بخش خودآگاه ذهنمان هجوم مي‌آورند و به منزلة شالوده و بنيادِ ژست‌ها، گفتارها و احساساتي هستند كه بروز مي‌دهيم. در ديدگاه ساروت، زبان علاوه بر بخش بيروني (ابراز بيروني و آشكار پيام)، داراي بخش دروني است كه برخلاف بخش بيروني به مرحلة توليد پيام يا به‌عبارتي «گفته‌سازي» نرسيده است. اين بخشِ دروني همان تحركات غيرقابل تعريفي است كه ساروت در تعريف تروپيسم بدان اشاره مي‌كند. آشفتگي‌هاي كلامي كه در نوشتار ساروت مشهود است، ناشي از وجودِ همين زبان درونيِ عصيانگر و غيرقابل كنترل است كه با قدرتي بسيار بيشتر از زبان قراردادي و بيروني در جريان است. در حقيقت، تن‌دادن به زبان قراردادي به‌معنايِ اجتماعي شدن و خواهان برقراريِ ارتباط بودن است اما مشكل شخصيت‌هاي ساروتي از آنجا شروع مي‌شود كه نمي‌توانند احساسات خود را در قالبِ زبان عادي و بيروني به‌طور كامل و بي‌نقص انتقال دهند. زبان دروني آن‌ها به‌قدري قدرتمند است كه زبان بيروني را تحت تأثير قرار داده و آن را دچار آشفتگي و اختلال مي‌كند. در اين مقاله به‌طور اجمالي به بررسي تعدادي از اين مشكلات ارتباطي مي‌پردازيم كه در اثر فشار زبان دروني، در گفتار شخصيت‌هاي ساروتي ايجاد مي‌شوند.