بررسي صلاحيت باليني مدرسين سطوح مختلف پرستاري از ديدگاه دانشجويان

Evaluating Clinical Competency of Nursing Instructors of Different Levels from Students’ Point of View

آموزش باليني، بخش اعظم آموزش هاي پرستاري را شكل مي دهد و داشتن صلاحيت باليني مدرسين، عامل مهم در انتقال دانش، مهارت و نگرش به دانشجويان است. تنوع سطوح مربيان و نبود روش آموزشي باليني يكسان باعث شده هر مربي بر اساس توانمندي خود عمل كند لذا بررسي صلاحيت باليني مدرسين ضروري به نظر مي رسد. روش ها اين مطالعه توصيفي بر روي 165 دانشجوي پرستاري و اتاق عمل انجام گرفت. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه اي دوبخشي شامل اطلاعات دموگرافيك و ويژگي هاي صلاحيت باليني بود كه در پنج حيطه شامل ويژگي هاي فردي، روابط بين فردي، مهارت هاي آموزشي، ارزشيابي باليني و قدرت مديريتي طراحي شده بود. دامنه امتياز از صفرتا شش بود و جهت تجزيه وتحليل داده ها از نرم افزارspas استفاده شد. يافته ها يافته ها نشان داد ميانگين سني دانشجويان 5.9±21 بود. ميانگين كل نمره كسب شده براي صلاحيت باليني اساتيد دكتري پرستاري (1.1± 5.1) ، دانشجويان دكتري (1.1± 4.7)، مربيان (1.2± 4.48) و همكار بيمارستاني (1.3± 4.41) بود. و64.5 % از دانشجويان داشتن مدرس باليني در سطح دكتري را ترجيح مي دهند. در حيطه صلاحيت باليني بيشترين امتياز مربوط به ويژگي هاي فردي و كمترين امتياز در نحوه ارزشيابي باليني و قدرت مديريتي بود. نتيجه گيري اساتيد دكتري پرستاري از نظر دانشجويان نسبت به بقيه مدرسان از صلاحيت باليني بهتري برخوردار هستند و افزايش مدرسان دكتري مستقر در بالين مي تواند در بهبود آموزش باليني موثر باشد. همچنين برنامه ريزي در مورد نحوه ارزشيابي باليني يكسان و افزايش قدرت مديريتي، باعث ارتقاي صلاحيت باليني مدرسين مي شود.

Clinical education constitutes a major share of nursing education and clinical competence of instructors is a key factor in offering proper knowledge, skills and attitude to students. The diversity in competence level of instructors and absence of the same educational approaches, have led to a dependence of education on individual abilities of the instructors. As a result, evaluating the clinical competency of the instructors seems to be necessary. Methods: This descriptive study was carried out on 165 nursing and surgical technology students. The tool for data collection was a two-part questionnaire consisting of demographic information and clinical competency attributes, covering five areas including personal characteristics, interpersonal relationships, educational skills, clinical evaluation and management competency. Range of scores was zero to six, and SPSS software was used for data analysis. Results: The results revealed that the mean age of students was 21 ± 5.9. The mean total score for clinical competencies was (5.1 ± 1.1) for Ph.D. instructors, (4.7 ± 1.1) for PhD students, (4.48 ±1.2) for trainers and (1.3 ± 4.41) for hospital personnel. 64.5% of the students preferred to be taught by a Ph.D. regarding clinical competence, the highest score was for personal characteristics and the lowest score for clinical evaluation and management competency. Conclusion: According to our findings, Ph.D. faculty members of the nursing school have a better clinical competence compared to other instructors, and increasing clinicbased instructors can improve the quality of clinical education. Moreover, planning for clinical evaluation and developing management