تحليل جامعه شناختي ميزان اميد به زندگي دانش اموزان بر اساس هوش معنوي

پژوهش حاضر باهدف تعيين رابطه ابعاد هوش معنوي با ابعاد اميد به زندگي دردانش آموزان انجام‌شده است. روش تحقيق توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري كليه دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم شهر تهران بود. نمونه آماري با استفاده از فرمول كوكران 384 نفر بودند كه با روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. متغيرهاي پژوهش با استفاده از پرسشنامه هوش معنوي كينگ (2008)، مقياس اميدواري اشنايدر (1991) موردسنجش قرار گرفتند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آمار توصيفي و استنباطي (رگرسيون چند متغيره و همبستگي كانوني) استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه بين مولفه هاي هوش معنوي با متغيرهاي اميد به زندگي رابطه مثبت وجود دارد. همچنين هوش معنوي در تحليل كانوني، در كانون اول 26 درصد و در كانون دوم 5/2 درصد واريانس متغيرهاي اميد به زندگي را تبيين نمود. تحليل رگرسيون براي مؤلفه‌هاي هوش معنوي نشان داد كه است 4/17 درصد از واريانس اميد به زندگي را متغيرهاي آگاهي متعالي، توليد معناي شخصي و بسط حالت هشياري باهم به‌طور مشترك تبيين مي‌كنند. با توجه به نقش هوش معنوي در اميد به زندگي پيشنهاد مي‌شود كه آموزش هوش معنوي براي دانش آموزان موردتوجه قرار گيرد.