زيست فناوري و آينده انسان

ويروس نوپديد كوويد19- جهان را در وضعيتي جديد دشوار و بي سابقه قرار داده فعاليت هاي انساني را در بخش هاي بسياري از كره زمين به تعطيلي كشانده و مردم سراسر جهان را با چالش ها و پرسش هاي جدي نويني رو به رو كرده است. مردم مي پرسند كه خاستگاه اين ويروس از كجاست؟ آيا ساخته دست انسان هايي شرور است يا حاصل تكامل همراه انگل و ميزبان و محصول چرخه هاي طبيعي؟ ايا اين ويروس با جمعيت هاي انساني سازگار و ماندگار خواهد بود با سرانجام غالب يا مغلوب خواهد شد؟ در اين باره، بحث ها و گفت وگوهاي دامنه دار و گسترده اي در بخش هاي مختلف جوامع انساني در جريان است؛ اما شگفتا كه پيگان همه اين پرسش ها و درخواست ها به سوي زيست شناسان نشانه رفته است. همگرايي اين پرسش ها و در خواست ها در جهت زيست شناسان، اهميت علم زيست شناسي را نزد جامعه جهاني بسيار پررنگ تر و مهم تر كرده است. آنان كه اندكي زيست شناسي مي دانند، مي دانند كه دست ورزي در ژن هاي جانداران تا چه اندازه حساس و مهم است و چگونه همه چون شمشيري دولبه مي تواند با يك لبه در خدمت انسان و به سود او باشد؛ اما با لبه ديگر تيشه بر ريشه او بزند. خاستگاه ويروس گوويد19- هر چه باشد، محصول دستكاري هاي انساني باشد، يا حاصل فرايندهاي طبيعي، اين پرسش ها را در جامعه مطرح كرده است كه آيا مهندسي ژنتيك انساني مي تواند بالقوه چنين محصولي داده باشد؟ آيا مي تواند با دست ورزي در آن واكسن و دارو بسازد و بر آن غلبه كند؟ آيا وقت آن نيست كه نسبت به حدود و مرزهاي دخالت آدمي در ژن هاي جانداران هشيار تر و نسبت به آن حساس تر باشيم آنچه در پي مي آيد، ضروري است بر توانايي هاي آدمي در دست ورزي جانداران و راه هاي پيشنهادي حل مشكلات، معضلات و مسائل مربوط به آن كه بي گمان حاوي پاسخ هايي براي پرسش هاي بيشمار دانش آموزان در دوران پسا كرونا در كلاس هاي درس است. اين نوشته كه حاوي ديدگاهي كلي است و پيش از ظهور و گسترش ويروس گوويد -19 به رشته تحرير كشيده شده است