نشانه‌هايي از تمايل به اسكان در بين طايفه سِيَل در شهرستان دلفان - استان لرستان

جامعه عشايري بخشي از جمعيت كشور مي‌باشند، كه عده‌ي از آنها همچنان كوچرو هستند، عوامل زيادي در گرايش آنها به ترك زندگي كوچگري تأثيرگذار بوده است. اين پژوهش درصدد است با روش مردم‌نگاري و با ابزار مصاحبه عميق به شناخت علل يكجانشيني در بين طايفه سِيَل بپردازد و در ادامه سعي دارد نگاه مردم كوچگر اين طايفه را نسبت به يكجانشيني مورد كندو كاو قرار دهد. يافته‌ها نشان داد؛ عوامل مختلفي كه عبارتند از: برنامه‌هايِ دولت‌هايِ مختلف، مدرن شدن و شرايط اقليمي به عنوان عوامل خارجي و سازوكارهاي درون طايفه‌اي، جنگ‌ها، افزايش جمعيت، كمبود مرتع، ارزش قائل شدن براي پسر بزرگِ خانواده، چند زني، وابستگان يكجانشين، اصرارِ زنان تحت گرايش به رفاه و راحت طلبي، به عنوان عوامل داخلي در گرايش به اسكان تاثير گذار بوده است. امروزه، نگاه به يكجانشيني در بين اعضاء طايفه متفاوت است، زنان و مردان مسن ايل تمايلي به اسكان ندارند زيرا تغيير براي آنها دشوار است. مردان ميانسال با وضعيت اقتصادي مناسب نيز علاقه‌اي به يكجانشيني ندارند زيرا با ترك كوچگري منافع حاصل از آن را از دست مي‌دهند، و مردان فقير نيز سرمايه و تجربه كار لازم را براي اسكان ندارند. از سويي، نگاه به اسكان در بين زنان ميانسال به دو صورت است. زنان ميانسالي كه اكثر وابستگان آنها يكجانشين هستند براي اسكان تلاش مي‌كنند اما زناني كه وابستگان آنها كوچگر هستند به اندازه زنان گروه اول تمايل به اسكان ندارند. زنان و مردان جوان نيز هيچ تمايلي به ادامه سبك زندگي كوچگري ندارند.