نقش خانواده در تربيت تفكر فلسفي در آموزه هاي اسلامي از منظر امام علي

تفكر فلسفي، رويكردي كل گرايانه و وحدت خواهانه براي پيداكردن پاسخ حقيقي براي رسيدن به اشباع حس هستي شناسي ارتباط با خدا، باخويشتن، با جهان هستي و با همنوع خود را مي باشد. نهاد خانواه به عنوان نخستين و اصلي ترين ركن جامعه كه هويت فرد در آن شكل گرفته و تقريبا وابسته است. اشتغال، ازدواج، مهاجرت، قهر، طلاق و حتي مرگ نمي تواند ريشه هاي فرد را از خانواده بگسلد و هويت مستقل افراد هرگز به معناي انزوا و جدايي از خانواده نيست، بلكه به افزايش تاثيرگذاري از آن تلقي مي شود. تحكيم و سالم سازي روابط خانوادگي و جلوگيري از توسعه انواع گسيختگي هاي سياسي اعتقادي و به خصوص گسيختگي هاي نسلي و جنسي را مي تواند سلامت خانواده تامين كند. نقش والدين نقش سازندگي، هدايت و اداي حق كودك و سرانجام آمادگي يافتن براي ورود به حيات اجتماعي به عنوان عبد صالح است. امام علي (ع) در نامه 31 نهج البلاغه به اين موضوع مهم پرداخته اند. اين مقاله با مراجعه به منابع نقش » : كتابخانه اي و به روش تحليلي – استنتاجي نوشته شده است و در صدد پاسخ به اين سوال كه چيست؟ مي پردازد. «( خانواده در تربيت تفكر فلسفي بر مبناي سخنان امام علي