تعيين طول بهينه اجراي بتن پلاستيك جهت شروع حفاري مجدد با TBM مطالعه موردي: ايستگاه U7 خط هفت متروي تهران

ايستگاه بهعنوان ايستگاه پشتيبان در ميانه مسير قطعه شمالي- جنوبي خط هفت متروي تهران، كه با ماشين حفر ميشود، قرار دارد. اين ايستگاه قبل از رسيدن ماشين حفاري و بهمنظور خدماتدهي به آن احداث شده است. براي جلوگيري از ناپايداري در دهانه خروجي اين ايستگاه، در هنگام عبور ماشين حفاري، بايد تمهيدات لازم اتخاذ شود. از اين رو لازم است سيستم مناسبي براي پايدارسازي اين دهانه بهنحوي طراحي شود كه از نظر عوامل فني، ايمن و از نظر عوامل اقتصادي بهصرفه باشد. بنابراين بهسازي زمين با روش جايگزيني خاك با مصالح مقاومتر (بتن پلاستيك) روش مؤثر در رويارويي با مشكلات انتخاب شد. با توجه به پيشرفت كامپيوترها و نرمافزارهاي عددي، مدلسازي عددي آغاز حفاري ميتواند نقش بسزايي در تعيين خصوصيات كمي و كيفي سيستم پايداركننده داشته باشد. در اين تحقيق طراحي طول بتن پلاستيك با نرم افزار بررسي شده و در نهايت با استفاده از نتايج مدلسازيهاي عددي، طول بهينه بتن پلاستيك مورد استفاده جهت به حداقل رساندن جابهجايي در سينهكار و مهار ناپايداري محتمل، چهار متر به دست آمد