اثربخشي تمرينات ثبات مركزي رايج و تمرينات تعليقي ويژه بر درد و ناتواني عملكردي افراد مبتلا به كمردرد مزمن غيراختصاصي

مقدمه و اهداف كمردرد به عنوان يكي از شايع­ترين و پرهزينه ­ترين مشكلات طبي و علت اصلي غيبت از كار است. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير تمرينات ثبات مركزي رايج و تمرينات تعليقي ويژه بر درد و ناتواني عملكردي افراد داراي كمردرد مزمن غيراختصاصي انجام شد. مواد و روش ­ها جامعه آماري تحقيق نيمه ­تجربي حاضر، بيماران مبتلا به كمردرد مزمن مراجعه­كننده به كلينيك ­هاي مغز و اعصاب و ارتوپدي­هاي شهر و همچنين مركز سلامت و تندرستي سماء شهرستان نيشابور بودند. نمونه­ ها به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه تقسيم شدند و اندازه­ گيري­ هاي مربوط به پيش­ آزمون انجام شد. در مرحله­ي دوم هر يك از دو گروه پروتكل تمريني مربوط به خود (تمرينات ثبات مركزي TRX طراحي­شده و پروتكل ثبات مركزي رايج) را به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه حدود 60-45 دقيقه انجام دادند. پس از اعمال مداخله، اندازه­ گيري ­هاي مربوط به پس ­آزمون انجام گرفت. شدت درد و ناتواني كمردرد به ترتيب با استفاده از پرسشنامه­ هاي كيوبك و اوسوستري سنجيده شد. اين اندازه ­گيري­ ها پس از 12 هفته ورزش­ هاي ثبات ­دهنده در هر دو گروه تكرار گرديد. به منظور تحليل داده­ ها از SPSS-21 و براي بررسي درون و بين گروه ­ها از آزمون تي وابسته و مستقل در سطح معناداري 0/05 استفاده شد. يافته ­ها نتايج تحقيق حاضر نشان داد هر دو نوع تمرينات ثباتي باعث كاهش در ميزان درد و ناتواني عملكردي در بيماران مبتلا به كمردرد مزمن غيراختصاصي شد كه اين كاهش در تمرينات معلق ويژه مشهودتر بود. نتيجه­ گيري تمرينات ثبات مركزي به عنوان يك روش پيشنهادي و مكمل در درمان بيماران مبتلا به كمردرد مزمن غيراختصاصي توصيه مي­شود. با توجه به نتايج پژوهش حاضر، تمرينات ثبات مركزي معلق با توجه به اثرات مطلوب ­تر خود بر روي بيماران مي­تواند بيشتر از تمرينات ثبات مركزي بر روي سطوح ثابت براي اينگونه بيماران استفاده شود.

Background and Aims: Lower back pain is one of the most common and costly medical problems and the main cause of absenteeism. The aim of the present study was to investigate the effect of conventional core stability and special suspension exercises on functional disability and pain in non-specific chronic tow back pain patients. Materials and Methods: A quasi-experimental study was conducted on purposefully-selected patients with chronic low back pain referring to neurological and orthopedic clinics as well as the health center of lama in Neyshabur city. The samples were selected and randomly divided into two groups. First, pre-test measurements were performed and in the second stage, each of the two groups performed their own training protocol (core stability TRH training and common core stability exercise protocol) for 12 weeks, 3 sessions per week, each session for 45-60 minutes. After measurements, post-test measurements were performed. The severity of low back pain and disability were measured using Oswestry and Quebec questionnaire; respectively. These measurements were repeated after 12 weeks in both groups. In order to analyze the data, SPSS, version 21, was used for within and between group comparisons using independent and paired t-tests. Results: The results showed that both types of stability trainings reduced the amount of pain and functional disability in patients with non-specific chronic low back pain. This decline was significant in special suspension exercises. Conclusion: Core stability training is recommended as a proposed and complementary method in the treatment of patients with non-specific chronic low back pain. According to the results of the present study, the suspension core stability exercises can be used more effectively, compared with core stability exercises, on fixed surfaces for patients with nonspecific chronic low back pain.