بررسي تعامل پليس با شهروندان و جامعه ناشنوايان

زمينه و هدف: در هر جامعه‌اي با هر زباني گروهي از افراد باهم زندگي مي‌كنند كه قادر به استفاده از زبان نيستند. ازنظر جامعه اين افراد داراي معلوليت هستند. بدين معني كه قادر به شنيدن، اداي كلمات و استفاده از زبان متداول نيستند. اين افراد با زبان اشاره با يكديگر و با افراد جامعه ارتباط برقرار مي‌كنند؛ بنابراين تعامل پليس با افرادي كه داراي معلوليت شنيداري هستند، بسيار مهم و تأثيرگذار است كه هدف اين پژوهش بررسي تعامل پليس با شهروندان و جامعه ناشنوا نايان بوده است. روش پژوهش: روش تحقيق به‌صورت تحليل مفهومي و اسنادي بوده و براي گردآوري داده‌ها به‌منظور دستيابي به نتايج تحقيق، از ابزار كتابخانه‌اي، اينترنت، كتب و مقالات علمي فارسي و لاتين و پايان‌نامه‌هاي مرتبط با موضوع تحقيق استفاده شده است.  يافته‌ها: در يافته هاي پژوهش به بررسي نظريه‌هاي زبانشناسي و چهارچوب مفهومي مرتبط با ناشنوايان، نظريه فلسفي و ادبي در رابطه با ناشنوايان، نظريه جامعه‌شناسي تعامل با ناشنوايان و تأثير مؤلفه‌هاي آموزشي در تعامل بين پليس، شهروندان و ناشنوايان با محوريت پاسخ به دو سؤال مرتبط به تحقيق پرداخته شده است. نتايج: حاكي از آن است كه پليس با شهروندان و جامعه ناشنوايان در ارتباط است و تعامل دارد و در حقيقت هر چه تعامل اين دو قشر به‌درستي صورت گيرد باعث افزايش امنيت شهروندان ناشنوا در جامعه مي‌شود. آموزش هم در حوزه پليس و هم در جامعه ناشنوايان نقش اساسي و حياتي دارد. جايگاه اين قشر جامعه بايد مشخص و بر اساس آن برنامه‌ريزي و رفتار شود. هرچقدر تعامل ميان پليس، شهروندان و افراد با ناتوانايي شنيداري بيشتر شود درصد خطا و اشتباه كم و احساس امنيت بالا مي‌رود.