فرايند حالت‌بخشي و رابطه آن با سازه‌فرماني در اشتقاق جملات زبان فارسي

علت مطرح‌شدن اصل فرافكن گسترده، وجود ساخت هايي در زبان انگليسي بود كه فاعل اشباعي آشكار از غيردستوري بودن آنها جلوگيري مي كرد. اما، داده هاي زبان فارسي نشان مي دهد كه فاعل اشباعي آشكار در اين زبان وجود ندارد. از اين رو، برخلاف ديدگاهي كه معتقد است در ساخت هاي ارتقايي زبان فارسي، فاعل اشباعي آشكار وجود دارد، پيشنهاد شد كه افعال اين ساخت ها با مشخصه هاي شخص و شمار ارزش گذاري شده به اشتقاق راه مي يابند. بنابراين، مفهوم اصل فرافكن گسترده و قوي بودن اين مشخصه در زبان فارسي و زبان انگليسي متفاوت است. علاوه بر اين، برخي از زبان شناسان مانند انوشه (1378) معتقدند كه اصل فرافكن گسترده در زبان فارسي همانند زبان انگليسي عامل بركشيده شدن فاعل از درون گروه فعلي به مشخص گر گروه زمان است. اما شواهدي كه وي ارائه مي كند، تنها خروج فاعل از درون گروه فعلي و ارتقا آن به مشخص گر گروه زمان در جملات بي نشان زبان فارسي را نشان مي دهد. در همين راستا، بر اساس تحليل ردفورد (2009) پيشنهاد شد كه عامل بركشيده شدن فاعل در زبان فارسي مشخصه حالت است. از اين رو، با حركت فاعل به مشخص گر گروه زمان از هسته گروه متمم ساز كه بر آن سازه فرماني مي كند، حالت خود را دريافت كرده و همچنين، اصل فرافكن گسترده نيز احراز مي شود. برونداد استفاده از اين سازو كار در اشتقاق، يك دستي و تعميم در حالت بخشي است.