مقاومت به داروهاي ضدقارچي در بيماري‌هاي پوستي ناشي از مخمرها: مكانيسم، اپيدميولوژي و ديدگاه باليني

عفونت‌هاي قارچي سطحي، شايع‌ترين شكل عفونت‌هاي انساني هستند. متداول‌ترين دارو‌هاي ضد قارچي عبارتند از آزول‌ها، پلي‌ان‌ها و اكينوكاندين‌ها. به دليل تعداد محدود داروهاي ضدقارچ موجود، سميت آن‌ها و ظهور سويه‌هاي مقاوم (ذاتي يا اكتسابي) جهت توسعه‌ي استراتژي‌هاي ضدقارچي نياز مي‌باشد. اخيراً محققين در پي يافتن داروهاي ضدقارچي جايگزين هستند. اين مطالعه، مروري بر عملكرد و مكانيسم‌هاي مقاومت در برابر داروهاي ضدقارچي، جست‌وجوي داروهاي جديد، ژن‌هاي مقاوم به دارو، استفاده از درمان تركيبي و تعديل سيستم ايمني (با استفاده از سايتوكاين‌ها و گاما اينترفرون كه مي‌تواند بينش تازه‌اي در مبارزه با عفونت‌هاي قارچي ايجاد كند) دارد. تحقيق به روش مروري انجام شد و مطالعه‌ي وسيعي در مورد مكانيسم عملكرد و مقاومت ضدقارچي با استفاده از كليدواژه‌هاي antifungal drugs، drug resistance و pathogenic fungi در پايگاه‌هاي اطلاعاتي معتبر پزشكي به‌طور عمده PubMed انجام شد. مقاله‌هايي كه بيشترين ارتباط را با اهداف نگارش اين مقاله داشتند انتخاب و مطالعه شدند. مشكلات مربوط به مقاومت در برابر دارو‌هاي ضدقارچ و ظهور گونه‌هاي قارچي مقاوم، تقاضاي زيادي براي داروهاي قارچي جديد ايجاد كرده است. پيچيدگي شرايط باليني بيماران مبتلا به عفونت قارچي مقاوم مانع از يك رويكرد آسان در تشخيص، پيشگيري و مقاومت به داروهاي ضدقارچ است. ادامه‌ي تحقيقات، نقش تست‌هاي حساسيت دارويي براي عفونت‌هاي قارچي مقاوم و راهكارهاي باليني مورداستفاده براي مبارزه با مقاومت را نشان خواهد داد.