تاثير آموزش مديريت خشم بر پرخاشگري و اضطراب كودكان كار

Effect of anger management training on aggression and anxiety of working children

پرخاشگري و اضطراب كودكان كار در دوران خردسالي پيش بيني كننده رفتارهاي پرخطر دوران بعدي زندگي است. يكي از مهارت هاي آموزشي به كودكان كار توانايي مقابله با هيجانات و مديريت خشم است. هدف از پژوهش حاضر تعيين تاثير آموزش مديريت خشم بر پرخاشگري و اضطراب كودكان كار شهر اصفهان بود. مواد و روش ها مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي با چينش پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. 60 كودك كار به روش نمونه گيري در دسترس از دو مركز در شهر اصفهان انتخاب شدند. ابزار اندازه گيري شامل پرسش نامه پرخاشگري باس وپري (1992) و مقياس اضطراب اسپنس كودكان (1998، SCAS) بود. مداخله به مدت هشت جلسه 60 دقيقه اي براي گروه آزمايش اجرا گرديد و بر روي گروه كنترل مداخله اي صورت نگرفت. يافته ها نتايج آزمون تحليل كواريانس چندمتغيره نشان داد كه بين دو گروه در پيش آزمون تفاوت معني دار وجود ندارد اما بين ميانگين نمرات آزمودني هاي گروه آزمايش و كنترل در پس آزمون تفاوت معناداري وجود دارد. به عبارتي آموزش مديريت خشم باعث كاهش پرخاشگري و اضطراب كودكان كار در مرحله پس آزمون شده است (P˂0.001) نتيجه گيري در مجموع مي توان بيان كرد كه آموزش مديريت خشم از عوامل مهم و تاثيرگذار بر كنترل پرخاشگري و اضطراب كودكان كار مي باشد. بنابراين به كارگيري تكنيك هاي آموزشي درماني مديريت خشم براي كاهش پرخاشگري و اضطراب كودكان كار مي تواند مفيد باشد، از نتايج اين پژوهش مي توان در مداخلات درماني- آموزشي سازمان بهزيستي و واحدهاي مشاوره آموزش و پرورش استفاده نمود.

Anxiety and aggression among working children during childhood can be considered a predictor of risky behaviors for the rest of the life. One of the educational skills for working children is the ability to cope with the emotions and control anger. This study was aimed to study the effect of anger management training on working children’s anxiety and aggression in Isfahan, Iran. Materials and Methods A quasi-experimental pretest/post-test design with the control group was conducted on the 60 working children recruited from two centers by convenience sampling method in Isfahan (Iran). The Aggression Questionnaire (Buss & Perry, 1992) and Spence Children’s Anxiety Scale (Spence, 2003) were completed by the participants in pre-test and post-test. The experimental group attended in eight sessions of 60-minute classes. Results The results revealed that, as far as the group was concerned, there was a significant difference between anxiety and aggression of the participants according to group membership (experimental and control groups) after adjusting the effect of pretest variables (P˂0.001). Conclusion As a whole, teaching anger control is one of the important factors influencing the aggression and anxiety of working children. As such, it is suggested that various types of educational techniques for control anger can be considered in order to reduce aggression and anxiety in working children.