مدل‏ سازي ساختاري و تبيين علي رضايت‌مندي جوامع روستايي از كيفيت زندگي: مورد مطالعه روستاهاي شهرستان آران و بيدگل

يكي از شاخص هاي مهم در برنامه ريزي مناطق سكونتگاهي، توجه به كيفيت زندگي ساكنان است. چراكه رشد و بهبود كيفيت زندگي بر ساير ابعاد توسعه در شهرها و روستاها تأثيرگذار است و مسير پيشرفت و ترقي را هموار تر مي سازد. بررسي ميزان رضايت مندي ساكنان از محيط زندگي مي تواند به ارزيابي سياست ها، رتبه‌بندي مكان ها و تدوين استراتژي هاي مديريت و برنامه ريزي شهري و روستايي كمك كند. پژوهش حاضر، به شناسايي ابعاد و ارزيابي ميزان رضايت مندي ساكنان روستاهاي محمدآباد، عل آباد و يزدل در شهرستان آران و بيدگل پرداخته است. حجم نمونه پژوهش با استفاده از فرمول كوكران 291 نفر برآورد گرديد. ابزار اصلي گردآوري داده ها پرسشنامه محقق ساخته است و تجزيه‌ و تحليل‌هاي آماري و مدل سازي معادلات ساختاري در محيط نرم‌افزارهاي AMOS و SPSS انجام شده است. جهت تجزيه و تحليل داده ها و مشخص كردن وضعيت شاخص هاي كيفيت زندگي، از آزمون تي تك نمونه اي استفاده گرديد. نتايج آزمون تي‌استيودنت نشان داد كه وضعيت شاخص اجتماعي نامطلوب بوده است. كيفيت اقتصادي در وضعيت نيمه مطلوب و شاخص هاي كالبدي، خدماتي و محيطي در وضعيت مطلوب قرار دارند. همچنين، ﺟﻬﺖ شناسايي و ارزيابي مؤلفه هاي كيفيت زندگي از ﻣﺪلﺳﺎزي ﻣﻌﺎدﻻت ﺳﺎﺧﺘﺎري اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدﯾﺪ. نتايج مدل ساختاري عاملي مرتبه دوم نشان داد، اهميت دادن به شاخص هاي اجتماعي در روستاهاي مورد مطالعه باعث بالارفتن كيفيت زندگي به ميزان 0/85، شاخص اقتصادي به ميزان 0/83، شاخص كالبدي 0/70، شاخص خدماتي0/26 و شاخص محيطي به ميزان0/23 مي گردد.