يك ترم كاردرماني به صورت مجازي گذشت: چه تجربياتي از كوويد 19 آموختيم؟

One Semester of Occupational Therapy Passed Virtually: What Experiences Did We Learn from Covid-19?

با ورود بيماري Covid-19 اساتيد دانشگاه‌ها موظف شدند تا كليه فعاليت‌هاي تدريس و ارزيابي دانشجويان را به‌صورت آنلاين برگزار نمايند. در نتيجه تمامي كلاس‌هاي تئوري و بخشي از كلاس‌هاي تئوري- عملي براي محيط آموزش مجازي (سامانه نويد) تطبيق داده شد. اين اولين باري بود كه براي كاردرماني كلاس‌هاي آنلاين برگزار مي‌شد و تجربياتي براي اساتيد و همچنين براي دانشجويان به همراه داشته است و بدون شك از ديدگاه سازماني، هر دانشگاه به دنبال درك تجربه دانشجويي و كشف آن‌چه مي‌تواند به عنوان يادگيري آنلاين در آينده حفظ شود، خواهد بود. از ديدگاه دانشجويان چنان‌چه تمامي دروس تئوري و تئوري- عملي در همان ساعات برنامه درسي كه از قبل زمانبندي شده بود، به صورت آنلاين انجام مي‌شد در مديريت زمان و انگيزه آنان مي‌توانست تاثيرگذار باشد. در زمينه برگزاري واحدهاي عملي به ويژه تكنيك‌هاي حركت درماني و مداخلات درماني در اختلالات روان قطعاً چنان‌چه ما قادر به برگزاري كلاس‌هاي شبيه‌سازي شده براي بيمار و انجام تمرينات و ارزيابي‌ها مي‌بوديم درپيشبرد مهارت‌هاي باليني دانشجويان موفق‌تر بوديم. به عنوان مثال يك كلاس آنلاين را با پنج اتاق تصور كنيد. در هر اتاق يك بازيگر وجود دارد كه يك بيمار شبيه‌سازي شده است. هر بيمار شبيه‌سازي شده در هر جلسه 20 دقيقه‌اي يك دانشجوي كاردرماني ملاقات مي‌كند. دانشجو موظف است ضمن انجام ارزيابي خود، برنامه درماني همراه با استدلال باليني را ارايه دهد. بي‌ترديد برگزاري چنين نمونه‌اي نياز به زير ساخت‌هاي مناسب دارد(1). در دروسي از قبيل ارزيابي قدرت عضلاني هر چند وجود تصاوير در نحوه انجام ارزيابي منـاسب است ولـي فقدان وجود يك نرم‌افزار آموزشي و يا ويدئو تصويري كاملا مشهود بود.