دوگانگي درك شده از حضور همراهان در بخش‌هاي اورژانس: يك مطالعه اتنوگرافي متمركز

A perceived duality of relatives' presence in emergency departments: A focused ethnographic study

در بستر مراقبت سلامت ايران، بخش‌هاي اورژانس با چالش‌هاي متعددي همچون محدوديت فضاي فيزيكي و ازدحام بيش از حد روبرو بوده و حضور غير ضروري تعداد زيادي همراه در اين بخش‌ها، مشكلات عديده‌اي را به همراه داشته است. لذا مطالعه حاضر با هدف كشف، تبيين و توصيف باورها و رفتارهاي فرهنگي حاكم بر بخش اورژانس انجام گرديد. مواد و روش‌ها: مطالعه اتنوگرافي متمركز حاضر بر اساس 12 گام روش اسپردلي (1980) در بخش اورژانس مركز آموزشي درماني امام رضا (ع) تبريز انجام گرديد. مشاركت‌كنندگان شامل بيماران، همراهان آن‌ها، اعضاي تيم درمان و ساير افراد دخيل در ارائه خدمات مراقبت سلامت بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. جمع‌آوري داده‌ها تلفيقي از سه روش مشاهده مشاركتي، مصاحبه و بررسي اسناد موجود بود كه تا نيل به اشباع داده‌ها ادامه يافت. يافته‌ها: الگوي فرهنگي حاصل از تحليل داده‌ها «تداوم حضور همراهان، تسهيل گرِ گاه بازدارنده اقدامات بخش» بود كه خود داراي دو درون‌مايه اصلي به شرح زير است: 1. حضور سازنده (شامل دو درون‌مايه فرعي حضور جبراني و حضور حمايتي) و 2. حضور تخريبي (شامل دو درون‌مايه فرعي حضور بازدارنده و خشونت عليه تيم درمان). نتيجه‌گيري: تداوم حضور همراهان در بالين داراي اثرات تسهيل گرِ گاه بازدارنده بر روند ارائه خدمات مراقبت سلامت، دست‌اندركاران ارائه خدمات، بيماران و حتي خود همراهان مي‌باشد. بدين صورت كه در غالب مواقع اعضاي خانواده با حضور حمايتي جبراني خود حكم ”يار دوازدهم“ تيم درمان را داشتند و متقابلاً، خشونت عليه تيم درمان، مخرب‌ترين وجه حضور همراهان در بالين بود.

In the Iranian Healthcare System, emergency departments (EDs) face many challenges such as limitations of the physical environment and overcrowding, meanwhile, unnecessary presence of relatives at their patients׳ bedside goes beyond EDs challenges and has made the situation worse. Therefore, the aim of this study was to explore, gain an understanding of, and describe the cultural beliefs and behaviors in an Iranian ED. Materials and Methods: A focused ethnographic approach based on Spradley’s (1980) developmental research sequence was conducted at the ED of Imam Reza University Hospital in Tabriz, Iran. Purposive sampling was used to identify eligible participants from patients, their relatives, and the healthcare professionals of this ED. Participant observation, ethnographic interviews, and examination of related documents and artifacts were used for data collection and continued until data saturation achieved. Results: The overarching cultural pattern of “perceived constructive/destructive duality of relatives׳ presence” emerged within which there were two main themes as follows: constructive presence (includes two sub-themes of compensation and support) and destructive presence (includes two sub-themes of dissuasion and workplace violence). Conclusion: Our findings provide valuable insight into the perceived duality of relatives׳ presence which strenuously affect not only the patients and their relatives but also the healthcare professionals, healthcare system, and healthcare quality. Conspicuously, most of the time, the relatives played the role of “12th man” in our healthcare system. However, their violent and aggressive behaviors against healthcare professionals were the most destructive aspect of their presence.