تاثير آموزش همتا بر كيفيت زندگي ديابتي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2: يك مطالعه كارآزمايي باليني

The Effect of Peer Education on Quality of Life in Patients with Type 2 Diabetes: A Randomized Clinical Trial

مقدمه­: توجه به ابعاد بيماران ديابتي، به ويژه كيفيت زندگي آنها مهم بوده و مي تواند در روند درمان اين بيماران بسيار مهم باشد. آموزش به اين بيماران ضروري بوده و آموزش همتا در تسهيل نمودن و پيشرفت بهداشت و ايجاد محيطي براي يادگيري تاثير بسيار دارد. اين مطالعه با هدف تاثير آموزش همتا بر كيفيت زندگي ديابتي بيماران ديابتي انجام شد. روش كار: در اين كارآزمايي باليني، 70بيمار ديابتي نوع2كه داراي ويژگي هاي شركت در پژوهش بودند، در بيمارستان فيروزگر با نمونه گيري آسان وارد مطالعه شده­ وسپس تخصيص بيماران به دو گروه به روش تخصيص تصادفي بلوكي انجام شد. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك، بيماري و پرسشنامه ي كيفيت زندگي بيماران ديابتي بود. بيماران گروه مداخله توسط همتاياني كه آموزش ديده بودند، طي دو جلسه تحت آموزش قرار گرفته، اما بيماران گروه كنترل فقط آموزش روتين بخش را دريافت نمودند.كيفيت زندگي ديابتي بيماران­ قبل ­از آموزش ­و2ماه بعد ازآموزش سنجيده شد. اطلاعات جمع آوري شده با كمك نرم افزار SPSS 19 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: ميانگين كيفيت زندگي ديابتي درهر دو گروه قبل از آموزش همتا اختلاف آماري معناداري نداشتند (3/.=p). اما ميانگين كيفيت زندگي ديابتي بيماران گروه مداخله در مقايسه با گروه كنترل در دو ماه بعد از آموزش تفاوت معني داري داشت (0/001

Introduction: Paying attention to the psychological aspects of patients with diabetes is important and could be very useful in the process of treatment. Training is essential in these patients and peer education facilitates and improves health and creates a learning atmosphere with many benefits. This study was conducted to evaluate the effect of peer education on the quality of life of patients with diabetes. Methods: In this randomized control trial study, 70 patients with diabetes, who were hospitalized at Firoozgar hospital in Tehran, were recruited using the convenience sampling method. The patients were assigned randomly to either the control or the intervention group. Patients in the intervention group were trained by their peers during the 2 sessions, yet the patients in the control group received only routine education. Data were collected by demographic and diabetes quality of life questionnaire. Patient’s qualities of life were measured before the education and 2 months after the intervention. Descriptive and inferential statistics were used to analyze data using the SPSS software. Results: Mean diabetes quality of life in both groups had no statistically significant before the peer education (P = 0.3). Mean quality of life score in patients with diabetes in the intervention group was significantly different from the control group at 2 months after the intervention (P < 0.001). Conclusions: According to the results of the current study, it seems that peer education in patients with diabetes is effective in increasing quality of life in these patients. Therefore, it is recommended to educate patients by using this approach.