تعيين مناطق مستعد جهت توسعه اراضي كشاورزي بر مبناي پارامترهاي هيدروژئومورفولوژي (مطالعه موردي: شهرستان سنندج)

كشاورزي از طريق تاثيرگذاري بر محيط‌زيست، رشد اقتصادي و تأمين امنيت غذايي نقش حياتي در توسعه اقتصادي هر كشوري نقش دارد. يك از مهم ترين برنامه‌ها تعيين نواحي مناسب براي توسعه اراضي كشاورزي است. در تحقيق سعي بر آن شده است تا بر اساس پارامتر هيدروژئومورفولوژي، مناطق مناسب جهت توسعه اين اراضي در محدوده موردمطالعه مشخص شود. لايه هاي اطلاعاتي تحقيق حاضر شامل جنس خاك، تيپ اراضي، زمين شناسي، شيب، ارتفاع، بارش، دما و كيفيت شيميايي آب زيرزميني مي باشد. پارامترهاي مورد بررسي بر اساس نظر كارشناسان و به روش ANP امتيازدهي شده اند. سپس با استفاده از تلفيق دو روش OWA و ANP لايه هاي اطلاعاتي باهم تركيب شده اند. مطابق نتيجه نهايي، محدوده شهرستان از نظر ميزان تناسب جهت توسعه اراضي كشاورزي به سه كلاس مناسب، نسبتاً مناسب و نامناسب تقسيم شده‌اند. كلاس مناسب با 1193 كيلومترمربع وضعيت عمدتاً مشتمل بر نواحي مركزي، شمال و شمال شرقي شهرستان است. اين مناطق عمدتاً داراي شيب و ارتفاع كم، ميانگين دماي بالا و همچنيني وضعيت ليتولوژي و خاك مناسبي هستند. مناطق نسبتاً مناسب نيز با 1225 كيلومترمربع وسعت عمدتاً شامل نواحي جنوبي و غربي است و همچنين كلاس نامناسب با 581 كيلومترمربع وسعت عمدتاً شامل نواحي غربي شهرستان است كه به دليل ارتفاع و شيب زياد، ميانگين دماي پايين و همچنين ليتولوژي نامناسب در اين كلاس قرارگرفته است.