بررسي ادله حرمت نكاح با كفار در فقه اماميه با تأكيد بر آموزه‌هاي قرآني

يكي از موانع نكاح از منظر فقه اسلامي، بر اساس قاعده نفي سبيل نكاح فرد مسلمان با غير مسلمان است. اين مقاله شامل سه پرسش مي‌باشد كه بر آن‌ايم تا به اين سؤالات پاسخ دهيم. سؤال نخست: اقوال فقهاي اماميه در خصوص نكاح با كفار چيست؟ دوم: ادله حرمت نكاح با كفار از منظر فقه اماميه و قاعده نفي سبيل چگونه ارزيابي مي‌شود؟ سوم: در تعارض قاعده فقهي نفي سبيل با ساير قواعد چگونه عمل مي‌شود؟ در پاسخ پرسش اول اين فرضيه متصور است كه اقوال فقها در اين خصوص مختلف و مهم‌ترين قول ممنوعيت نكاح دائمي با كفار ذمي و جواز نكاح موقت با آنان مي‌باشد. در ادامه به نظر مي‌رسد مهم‌ترين ادله حرمت نكاح با كفار عبارت‌اند از تسلط كفار بر اموال مسلمين، سست شدن روحيه جهاد، دشواري در تربيت فرزندان و اختلافات خانوادگي زوجين، به خطر افتادن وحدت در جامعه، جلوگيري از جاسوسي و نفوذ دشمن است. در تعارض قاعده نفي سبيل با ساير قواعد، حاكميت با قاعده نفي سبيل است. در اين مقاله بر آن‌ايم كه اقوال مختلف فقها در اين زمينه بررسي و با توجه به آيات، روايات و عقل به ادله ممنوعيت نكاح با كفار پرداخته و در پايان به چگونگي حاكميت اين قاعده بر ساير قواعد مي‌پردازد.