تحليل فضايي الگوي بيكاري گروه‌هاي سني در نواحي روستايي ايران

بيكاري و اشتغال از مهمترين معيارهايي هستند كه در جوامع مختلف براي حركت به سمت توسعه‌يافتگي مورد توجه قرار مي‌گيرند. در اين ميان ساختار و شرايط گروه‌هاي سني جمعيت و تغييرات آن مي‌تواند آثار مهم و تعيين‌كننده‌اي بر رشد اقتصادي و تحولات آتي جوامع داشته باشد. داده‌هاي آماري موجود نشان‌دهنده آن است كه در نواحي روستايي كشور نابرابري‌هاي زيادي در امر استفاده از نيروي انساني و جمعيت فعال در بين گروه‌هاي سني وجود دارد. هدف از تحقيق حاضر كشف و تحليل الگو‌ها و روابط فضايي بين جمعيت بيكار و فعال در گروه‌هاي مختلف سني است. روش پژوهش به صورت توصيفي ـ تحليلي و سؤال‌محور است. براي گردآوري اطلاعات از اسناد، كتب، مقاله‌هاي فارسي و لاتين و همچنين داده‌هاي آماري مربوط به جمعيت فعال و بيكار گروه‌هاي سني و داده‌هاي پليگوني مربوط به شهرستان‌هاي كل كشور استفاده شده است. تجزيه‌و‌تحليل داده‌هاي آماري نيز با استفاده از نرم‌افزار EXCEL ، EntroMap و Arc GIS انجام شد. براي كشف و تحليل روابط و الگوهاي فضايي در پهنه‌هاي مختلف كشور از نگاشت آنتروپي محلي استفاده شد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد گروه سني جوانان داراي يكنواخت‌ترين الگوي فضايي است كه در اغلب مناطق كشور داراي بالاترين نسبت جمعيت بيكار به جمعيت فعال است و بعد از آن گروه سني نوجوانان و گروه سني ميانسالان بالاترين نسبت جمعيت بيكار به جمعيت فعال را دارد و الگوي فضايي به نسبت يكنواختي را در سطح كشور داشته است. بعد از آن دو گروه سني كودكان و سالخوردگان بالاترين نسبت جمعيت بيكار به جمعيت فعال را دارند. گروه سني سالخوردگان داراي نا‌متوازن‌ترين الگوي فضايي در سطح كشور است.