مباني فلسفي مطالعات ميان‌رشته‌اي در علوم انساني اسلامي با تأكيد بر مكتب صدرايي

در زمينۀ مطالعات ميان‌رشته‌اي، مسائل متعددي جاي طرح دارند؛ از جمله چيستي، اهميت و ضرورت، روش‌شناسي و روش اجرايي آن. اما در كنار اين مباحث، مسئلۀ اصلي‌تري هست كه تاكنون به آن پرداخته نشده و آن، مباني بينشي و فلسفي حاكم بر مطالعات ميان‌رشته‌اي است. فلسفه به‌صورت مستقيم و غيرمستقيم در علوم، به‌ويژه دانش‌هاي بينارشته‌اي نقش ايفا مي‌كند. با توجه به اينكه هر مكتب و پاردايم فلسفي، در مطالعات ميان‌رشته‌اي تأثير جدي دارد، آيا در مطالعات بينارشته‌اي به‌ويژه در حوزۀ علوم انساني اسلامي نيز با تكيه بر مباني فلسفي صدرايي مي‌توان نگرش لازم را براي انجام دادن اين مطالعات به‌دست آورد؟ در مقالۀ حاضر در صدديم كه با روش تحليلي و فلسفي، ضمن معرفي مطالعات بينارشته‌اي و تفاوت آن با ديگر روش‌هاي مطالعاتي، ابتدا به نقش مستقيم فلسفه در برخي دانش‌هاي بينارشته‌اي اشاره شود و در ادامه امتداد مباني صدرايي را در مطالعات ميان‌رشته‌اي در علوم انساني اسلامي نشان دهيم. از يافته‌هاي مقالۀ حاضر، قابليت نظام فلسفي صدرايي به‌مثابۀ چارچوب نظري براي پشتيباني مطالعات بينارشته‌اي در علوم انساني اسلامي است.