الگوهاي كنش‌‌ محور در ترجمه نهج‌البلاغه بر اساس رويكرد اسكوپوس (مطالعه موردي ترجمه بهرامپور 1396 هـ .ش)

يكي از مهم ترين رويكرد هاي نقش‌گرايي كه در بررسي مطالعات ترجمه موردتوجه قرار گرفته، نظريه اسكوپوس است كه توسط هانس ورمير در اواخر دهه هفتاد ميلادي معرفي گرديد. اين الگو برخلاف ديگر ديدگاه هاي ترجمه اي كه بيش‌تر بر نقش زباني استوار هستند، بر نقشِ متن پاي‌بند است. ورمير در تفسير رويكرد اسكوپوس، ابتدا به بيان مفاهيم بنيادي نظريه در قالب بسندگي متن در چارچوب تعادل، بحث انسجام در قالب انسجام درون‌متني و بينامتني، تحليل فرهنگ و عناصر فرهنگي در ترجمه متن و موضوعيت تحليل نقشي متن و بررسي عناصر و مفاهيم تأثيرگذار در متن (اطلاعاتي- بياني و ترغيبي) مي پردازد. در اين ميان نهج‌البلاغه يكي از نمودهاي آشكاري است كه هر يك از سبك‌هاي مختلف بياني از مثل‌ها، كنايه‌ها، مجازها و استعاره‌هاي مفهومي را شامل مي‌شود. بيشتر اين سبك‌ها و عناصر به جهت تقارن و نزديكي به نظريه هدفمندي نقش‌گرايي ورميرقابل بررسي هستند. لذا بررسي هريك از اين عناصر در ترجمه بهرامپور از نهج‌البلاغه (1396) قابل‌بحث است. پژوهش حاضر به روش توصيفي تحليلي درصدد تطبيق ترجمه بهرامپور از نهج‌البلاغه (1396) با رويكرد كنش محور مزبور است. نتيجه پژوهش نشان مي‌دهد كه بهرامپور در ترجمه حاضر سعي كرده علاوه بر صراحت گويي، مفاهيم و نمودهاي خاص متن را بنابر هدفِ متن مقصد بازتاب نمايد.