توتيايي از خاك پا (اهميت قدمگاه‌هاي منسوب به اوليا از زاويه كلامي، عرفاني و ادبي)

در سرزمين‌هاي اسلامي، آثار و ابنيه اي وجود دارد كه تاريخ با عظمتي را در خود جاي داده است. حفظ و حراست از اين آثار و نشانه ها بسيار ضروري است. اهميت برخي از اين ابنيه و آثار، به دليل حضور و قدم گذاشتن برخي از اولياي دين است. اين پژوهش، با محور قرار دادن اهميت قدمگاه ها و مقامات منسوب به اولياي دين، مسئله را از زاويه كلامي، عرفاني و ادبي، بررسي كرده و به اين نتيجه رسيده است كه در طول تاريخ اسلام و حتي قبل از اسلام، توجه به قدمگاه و مقامات اوليا در انديشه بشري وجود داشته و آيات قرآن بر اين انديشه مُهر تأييد زده است. توجه به مقام ابراهيم7 در قرآن و دستور به نماز خواندن در آن مكان، در همين راستاست. در آموزه هاي روايي نيز اين توجه در قالب اهميت نماز خواندن در مقامات موجود در مسجد كوفه، به خوبي ديده مي‌شود. اهميت جاي پايِ محبوب در ادبيات عرفاني نيز نمود وسيعي داشته و بسياري از شعرا از تعبير «خاك پايت را توتياي چشمم خواهم ساخت» استفاده كرده اند. طبيعي است كه اين نگاه مي تواند پاسخي محكم به ديدگاه دُگم و متحجرانه وهابيت در موضوع تبرك به آثار و ابنيه ديني و تقدس آنها باشد.