مقايسه اثربخشي آموزش مهارت‌هاي تاب‌آوري و مثبت‌انديشي بر كاهش تمايل به خودكشي در دانشجويان پسر

اهداف: براساس شواهد موجود، ميزان خودكشي به‌ويژه در ميان جوانان در سال هاي اخير در حال افزايش است. بنابراين اتخاذ رويكردهاي پيشگيرانه، ضروري به نظر مي‌رسد. هدف پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي دو روش آموزش مهارت‌هاي تاب‌آوري و مثبت‌انديشي در كاهش تمايل به خودكشي در دانشجويان بود. مواد و روش‌ها: در اين پژوهش نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون‌ و پس‌آزمون با گروه كنترل كه در سال ۱۳۹۷ انجام شد، ۳۳ نفر از دانشجويان پسر شاغل به تحصيل در دانشگاه فرهنگيان به‌صورت هدفمند انتخاب شده و به‌صورت تصادفي در سه گروه ۱۱نفره (دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل) قرار گرفتند. براي جمع‌آوري داده‌ها، از مقياس انديشه‌پردازي‌ خودكشي (BSSI) استفاده شد. مداخله آموزشي براي گروه آزمايشي اول شامل آموزش مهارت‌هاي تاب‌آوري و براي گروه آزمايشي دوم شامل آموزش مهارت‌هاي مثبت‌انديشي بود. داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس چندمتغيري (مانكووا)، تحليل كوواريانس يك‌راهه و آزمون تعقيبي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: ميانگين نمرات پس‌آزمون افكار خودكشي و خرده‌مقياس‌هاي آن در هر دو گروه آزمايشي با گروه كنترل تفاوت معني‌دار داشت (P 0.001). همچنين بين دو گروه آموزشي مهارت‌هاي تاب‌آوري و مهارت‌هاي مثبت‌انديشي نيز از نظر ميانگين نمرات پس‌آزمون افكار خودكشي (۰/۰۱=p) و خرده‌مقياس‌هاي تمايل به مرگ (۰/۰۰۱=p) و آمادگي براي خودكشي (۰/۰۰۱=p) تفاوت معني‌دار مشاهده شد، اما اين دو گروه از نظر خرده‌مقياس تمايل به خودكشي واقعي با هم تفاوت معني‌داري نداشتند (۰/۰۶=p). نتيجه‌گيري: آموزش مهارت تاب‌آوري نسبت به روش آموزش مثبت‌انديشي بر كاهش تمايل به افكار خودكشي دانشجويان موثرتر است.