شبيه‌سازي انسان در عرفان و اديان غيراسلامي و آثار حقوقي آن

شبيه سازي به عنوان تكنولوژي نوظهور، كانون توجه دولتمردان، پزشكان، حقوقدانان، فقها و ساير محافل علمي قرار گرفته است. در جريان شبيه سازي كه انتقال هسته سلول جسمي به تخمك بدون هسته است، موجودي مطابق با صاحب سلول جسدي به وجود مي آيد و اين پديده علاوه بر اينكه دريچه اي نو به روي جامعه بشري در خصوص خصايص درماني اش باز مي كند، نگراني هايي را پيش روي جامعه بشري قرار مي‌دهد با اين حال نظري قاطع درباره جواز يا حرمت آن توسط فقها بيان نشده است.عالمان يهودي در زمينه شبيه سازي درماني سه ديدگاه متفاوت حرمت، جواز و وجوب را اختيار نموده اند. و آيين مسيحيت با استناد به اصولي چون حفاظت از كرامت انساني، شبيه سازي را ممنوع اعلام نموده اند.از طرفي توجه متفكرين عالم، بويژه عالمان دين و اخلاق را به خود مشغول كرده است و از نظر بسياري از مخالفان، شبيه سازي انسان حداقل با بعضي از آموزه هاي اصلي دين ناسازگار است و اِعمال اين تكنيك در عرصه انساني، به لحاظ اعتقادي با ايمان و عقايد اسلامي منافات دارد. پاره اي از اخلاق گرايان و عارفان بودايي نيز در اين زمينه با حمايت مشروط از اعمال اين گونه فناوري اظهار مي دارند؛ تا آنجا كه اين شيوه به نفع زوج هايي باشد كه آرزوي داشتن فرزند را دارند و درد و محنتي را به همراه نداشته باشد قابل اعمال است و در مقابل اين انديشه، پاره اي ديگر از عرفاي بودايي براين عقيده اند كه توليد مثل انسان از اين رهگذر، باعث مي گردد بنيان و شالوده آدمي تحليل رود.در اين نوشتار سعي شده شبيه سازي انسان در عرفان و اديان غيراسلامي مورد بررسي قرار گيرد. با توجه به مباحث قيد شده درباره شبيه سازي مي توان نسب طفل شبيه سازي شده را مشروع دانست و همانند فرزند طبيعي حقوق حضانت، ولايت، نفقه، توارث، وصيت و... را بر آن جاري كرد.