اثربخشي درمان پردازش مجدد هولوگرافيك بر انعطاف پذيري شناختي، كنترل عواطف و سازگاري اجتماعي بيماران افسرده اقدام كننده به خودكشي

اين پژوهش باهدف اثربخشي درمان پردازش مجدد هولوگرافيك بر انعطاف‌پذيري شناختي، كنترل عواطف و سازگاري اجتماعي بيماران افسرده اقدام كننده به خودكشي شهر ايلام انجام گرفت. روش پژوهش حاضر آزمايشي و از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل مي‌باشد. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه بيماران افسرده اقدام كننده به خودكشي شهر ايلام در سال 1397 بودند؛ كه با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده، نهايتاً 30 نفر به‌عنوان اعضاء نمونه انتخاب شدند و به‌صورت كاملاً تصادفي در دو گروه آزمايشي و كنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس انعطاف‌پذيري شناختي (دنيس و وندروال، 2010)، كنترل عواطف (ويليامز و چمبلز، 1997)، پرسشنامه سازگاري (بل، 1961) و پكيج درمان پردازش مجدد هولوگرافيك (كاتز، 2005) بودند. نتايج آزمون تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد كه بين انعطاف‌پذيري شناختي، كنترل عواطف و سازگاري اجتماعي در گروه آزمايشي (درمان پردازش مجدد هولوگرافيك) و گروه كنترل تفاوت معني‌داري به لحاظ آماري مشاهده مي‌شود (70/502=F، P 0/000). همچنين نتايج آزمون آنكوا در متن مانكوا نشان داد كه درمان پردازش مجدد هولوگرافيك در گروه آزمايشي نسبت به گروه كنترل موجب افزايش انعطاف‌پذيري شناختي (F=304/338، P 0/000 )، كنترل عواطف (F=1047/377، P 0/000) و سازگاري اجتماعي (F=1725/324، P 0/000) در بيماران افسرده اقدام كننده به خودكشي مي‌شود. با توجه به نتايج اين پژوهش مي‌توان از درمان پردازش مجدد هولوگرافيك براي درمان اختلالات طيف افسردگي و مداخله در شرايط بحراني نظير اقدام به خودكشي استفاده كرد.