دانشگاه و صنعت: از روابط پيمانكاري تا شراكت استراتژيك؛ ارائه مدل نقش هاي راهبردي در روابط دانشگاه و جامعه

شكل گيري تعاملات پايدار ميان دانشگاه و صنعت همواره از دغدغه هاي نظام آموزش عالي بوده است. با اين حال، اين تعاملات همواره به دلايل مختلف با چالش مواجه بوده است. دلايل اين امر را مي توان ناشي از نوع نگرش ها به نقش دانشگاه در تعامل با صنعت، شكل نگرفتن تعاملات راهبردي مبتني بر ارزش افزايي مشترك با صنعت و شكل نگرفتن سازوكارهاي كارآمد مبتني بر اين نقش ها دانست. پژوهش حاضر با هدف آسيب شناسي و دستيابي به الگويي براي راهبري ارتباطات بين دانشگاه و صنعت انجام شد. روش پژوهش كيفي و استراتژي آن پديدارشناسي بود. با بهره گيري از روش نمونه گيري هدفمند، با خبرگان شامل اعضاي هيئت علمي فعال در طرح هاي برون دانشگاهي و نيز مديران صنايع و سازمان ها در شهر مشهد مصاحبه شد. نتايج به دست آمده از چند مرحله كدگذاري، ارائه دهنده مدلي مشتمل بر چهار نوع نقش از طرف دانشگاه در ارتباط با صنعت و جامعه است. يافته ها نشان داد كه دانشگاه در تعاملات خود با صنعت و جامعه به ترتيب و در درجات بلوغ بالاتر مي تواند نقش هاي دانشگاه در نقش پيمانكار، دانشگاه در نقش مركز دانش و فناوري، دانشگاه در نقش مؤسسه هاب و دانشگاه در نقش شريك راهبردي را ايفا كند. در اين مطالعه نقش هاي يادشده تبيين و سازوكارهاي مرتبط با هر كدام ارائه شده است.